Friday, June 23, 2006

Si Erap, Ang Masa at ang Fad ng Sago Drink (Sapantaha Column)

Marami ang nakapagbigay na ng paninindigang inaasahan sa isang constituent ng UP—Erap resign! Pero marami pa rin ang nagmamaang-maangan, kakatwa na ang karamihan ay ang mga progresibo pa. Batay sa pamumukadkad ng mga pangyayari, ano pa ba naman ang hindi malinaw? Tulad ng fad ng sago drink, saka lang ba tayo titikim at tatantanan ito kapag ginawa na ito ng lahat ng tao?

Wala nang moral na batayan si Estrada para mamuno pa sa bansa. Ako naman ay hindi moralistikong tao pero ako ay naniniwala sa pangangailangang moral sa pamumuno. Wala nang hibla ng decency si Estrada. Hindi na ito isyu ng katotohanan kung tunay nga bang nakinabang ito sa jueteng money. Hindi si Chavit Singson ang unang kumontra kay Estrada. Mahaba na ang kasaysayan ni Estrada ng pamamaltos sa masa. Tulad ng kasalukuyang malawakang pamumudmod niya ng karapatan sa lupa, ginagamit lang ni Estrada ang masa sa panahon ng kanyang matinding pangangailangan.

At ito ang hindi na kapatapatawad kay Estrada—ang wholesale na paggamit niya ng masa. Kung titignan natin sa kanyang kasaysayan ng pelikula, ang kanyang iconography ay nakabatay sa trajectory ng pag-unlad ng kanyang ugnay sa masa. Sa Geron Busabos, siya ang lider ng pack ng latak ng lipunan—mga pulubi, puta at matatandang naghihirap. Siya ang pag-asa sa paratihang panahon ng taghirap. Sa Diligin Mo ng Hamog ang Uhaw na Lupa, siya ang biblikal na Moses na nag-deliver ng kanyang masa mula sa pang-aapi ng panginoong maylupa tungo sa kanilang lupang pangako. Sa Mga Kuko ng Aguila, siya ang lider ng mga ordinaryong tao sa labas ng base militar ng US, na niyurakan ng imperyalista’t lokal na tauhan nito.

Sa tatlong pelikula niya, ang kanyang karakter ay hindi kusang namuno. Siya ay itinampok ng kanyang masa para pamunuan sila. At nang gawin niya ito, hindi na siya nag-atubili. Ipinaglaban niya ang kanilang karapatan para sa disenteng pamumuhay.

Pero ito ay sa pelikula lamang. Gayunpaman, patuloy pa rin niyang ginagamit ang kanyang iconography para makawala sa kanyang kasalukuyang predikamento. Masa ang nagluklok sa kanya, at siya ay accountable lamang sa kanila. Kaya lupa—ang posibilidad man lamang nito—ang kanyang ginagamit na karote bago muling hagupitin sila. Anong ligaya ng pagkakaroon ng sariling masa!

Kaya, sa aking palagay, hindi jueteng ang huling baraha ng kanyang pamumuro sa mamamayan. Ang mamamayan, kung ating pag-iisipin, ay ang isang mulat na citizen ng civil society. Sa maraming tao, walang akses sa civil society. Ito ay isang burgis na konsepto lamang ng governance na nagpapalaganap ng mito ng access at accessibility sa nakararami.

Muli’t muli lamang tignan ang mob culture ng masa, at makikitang sa nakararami, hilaw pa ang materialisasyon ng potensyal nito. Sino ba ang pumila at nagkagulo para sa application forms para sa trabaho sa labas ng Malacanang? Sino ba ang nahahakot, kahit pa sa tindi ng ulan, para magbigay ng suporta kay Estrada, kapalit ng reported na halaga ng P150? Sino ba ang walang lupa? Sa kadaliang itransforma ng pamunuan ang masa para maging mob nito ay patunay sa kahinaan ng diskurso ng civil society sa bansa.

Dito nakaugnay ang fad ng sago drink ngayon. Sa bawat metropolitan na sulok ng mga syudad, may sago drink stall na nagbebenta ng mga trentang klase ng inumin. Sa mall nga ay bumato ka’t tiyak na may tatamaang taong umiinom nito. Paano ba ito nagsimula? Paano ba ito lumaganap? Matatapos ba ito, tulad ng ating fasinasyon sa iba pang fad na pagkain? Ang aking naiisip ay ang proliferasyon ng shawarma noon kay dating pangulong FVR.

Ang inaakala nating fad ay limitado pa rin. Sino ba ang tumatangkilik nito? Gayundin, hindi ba’t ang franchising scheme nito ay tulad din ng mga skema ng dayuhang negosyo, primarily yung mga nakasanga rin sa pagkain, tulad ng McDonald? Pero ang sago ang hinirang na postmodern drink ng panahon ni Estrada. Maraming flavors na pagpipilian, tulad ng lychee-pandan, ube-buko, coffee, chocolate, at iba pa. Hindi nga ba’t apropriasyon lamang din ito ng kulturang masa, ang samalamig, at ng Timog Asyanong pearl drink?

Samakatuwid, inaalok ang sago drink bilang middle-class na lokal na consumption ng transnasyonal na kultura sa panahong maging ang uring ito ay nababawasan ng access dito. Ang masang pinaghalawan ng artifact na ito ay, sa unang usapin, matagal nang walang access rito. Pero ito ang idinadawit na kanilang middle-class na pangarapin. Ito ang isa na namang signifier ng kumportableng pamumuhay na dapat nilang ambisyunin. At marami rin sa kanila ang tumikim gayong marami ang nakatanaw lamang sa pag-asa.

Si Estrada ay isang malaking sago drink din. Siya ay ang fad, na bago pa man naging fad ay may mahaba nang kasaysayan ng kaulinlingan sa ating kultural at politikal na kamalayan. Hindi natin alam kung bakit siya ang sumulpot, pero hindi tayo nagtataka. At tulad ng kawalan ng paliwanag ng kanyang kagyat na pagsalta at paglaganap, inaantay na lamang ng natural at progresibong pwersa na siya ay mawala, maumay ang panlasa ng kanyang tagapagtangkilik.

Ang middle-class ay isa ring sago drink. Ang kanilang panlasa at pagtangkilik ang nagbigay ng seal of approval dito. Sila naman ang pangunahing tumangkilik nito, ang nag-angat ng karanasan ng mamamayan hinggil dito. Sila ang may fasinasyon sa fabrikasyon nito sa serbisyong sektor. Mayroon nang pagtitiyak sa standardisasyon, kalinisan, isyung pangkalusugan sa serbisyo nitong isang produktong may tatlumpung variation. Ang middle-class ang tumulong iangat ito bilang marka ng isang posibilidad sa nakararami. Sa nakararami, isa na naman pabigat ito sa bagahe ng pamumuhay sa syudad.

Hindi ito ang panahon ng paghahanap ng iba pang posibilidad. Hindi tayo ang naglagay sa kasalukuyang kantong kinasasadlakan ni Estrada. Kagagawan niya ito mismo. Hindi ito ang pag-aakala na panahon ng panunumbas, na mas maari nang makuha ng tao ang kanilang nais na reporma, dahil napahiya na at mahihiya na si Estrada. Alam naman natin na walang hiya si Estrada.

Hindi ang jueteng ang isyu. Kaya hindi impeachment ang solusyon dito. Alam naman nating hindi mai-impeach si Estrada ng sarili nitong Kongreso. Hindi rin sina Cardinal Sin, Cory at FVR ang huhusga. Sa huling usapin, ang mismong masa ang magdedesisyon ng kaangkupan ng kanilang pagkilos. Ngayon pa lamang, ang sago drink ay isa nang lumang uso.

Gaya na rin ng sabi ng isa kong kaibigan sa Math Department, nabangga na sa pader ang jeep ni Erap.

Produksyon ng Sentimentalidad (Sapantaha Column)

Napanood ko kamakailan ang The Perfect Storm. Ito’y isang pelikula tungkol sa kapitan at manggagawa sa isang fishing vessel na nagnanasang mapabuti ang lagay ng kanilang mga buhay. Pumalaot sila sa mas malalayo’t masasaganang lugar ng pangingisda. Nakaengkwentro sila ng kambal na bagyo na lumikha ng mas malaking sigalot.

Sumugal sila, lahatan o wala. Kapag umikot sila sa bagyo, masisira ang kanilang huli. Bumigay na ang makina ng yelo, mabubulok ang mga isda. Kapag dumiretso sila, maari silang mamatay. At dahil puro sila macho na nanghihinayang sa kauna-unahang masaganang huli matapos ang matagal na panahon, inisip na lang nilang pumagitna sa bagyo.

Ang pelikula’y naglarawan ng produksyon ng sentimentalidad sa kapitalismong kaayusan. Sa aking palagay, ang patuloy na produksyon ng sentimentalidad ang nagsisilbing adiksyon ng mga nasa ibaba para pagbutihin nila ang kanilang pwesto sa lipunan. Di ba ang sentimentalidad na lamang ang siyang nagpapanatili sa isang manggagawa sa abang kondisyon ng kanyang trabaho—mababang sahod, mabigat na gawain, mapanupil na kaayusan, at iba pa?

Tayong mga guro’t kawani ng U.P. ay nakapaloob din sa ganitong predikamento. Sa ating indibidwal o grupong pagkilos, naipapanatili sa atin ang pangangailangan sa patuloy na produksyon ng sentimentalidad. Halimbawa na lamang, isaalang-alang natin: sino sa atin ang kayang i-off ang isip at utak, isipin na ang ating ginagawa ay trabaho lamang?

Hindi ba’t kahit tapos na ang klase ay iniisip pa natin ang mga katanungang hindi nasagutan o kung paano mas angkop na natugunan sana ang kahilingan ng kondisyon? Maging ang pananaliksik sa dis-oras ay bahagi ng sentimentalidad. Hindi naman kailangan. Pero dahil may naidrowing na larawan ang U.P. ng ideal na skolar, nakikipagpatayan tayo para sa mga ninanais na resulta. Sa kalaunan, ang ipinakikibaka natin sa harap ng kompyuter ay ang ating inaakalang karapatang kamkamin ang ideal na imahen.

Sentimental lamang ito. Pero dahil ito ang undercurrent ng ating angst sa trabaho, hinahayaan natin itong maging dominante. Tulad ng creature sa The Blob na lumalamon ng lahat ng bagay sa kanyang daan na siya niyang ikinalalaki, ang sentimentalidad ay may kakayahang mag-ugat at magsanga sa idealismo. At ang kakatwa rito sa idealismo ay ang pagiging mito nito. Ang anumang bagay na inaakalang ideal, sa huli, ay hindi naman lubos.

Nagbukas ang pelikula sa pag-pan ng camera sa isang talaan ng mga pangalan at taon sa loob ng isang hall. Patay-bukas ang liwanag dahil sa kidlat sa labas. At dito rin nagtapos ang pelikula, sa mala-Titanic na orkestral na musika at muling pag-pan ng camera sa mga bagong pangalang nadagdag. Sila na nga itong mga nakipagsapalaran sa at natalo ng bagyo.

Bakit handang mag-alay ng buhay ang mga lalakeng manggagawa sa ngalan ng kapitalismo? Maraming kadahilanan ang inilahad ng pelikula. Sa personal na antas, ito ang magdudulot sa kanila ng temporal na kasaganahan sa mga problemang kawing sa kapitalismong kalakaran. Halimbawa nito ang alimonya sa anak ng diborsyadong manggagawa. Maari rin sa indibidwalistang pananaw. Ito na ang nakagawian, wala nang ibang alam na kakayahan. Halimbawa nito, ang karakter na pinipigilan ng kasintahan. Wala na siyang alam na ibang kayang gawin.

Maari naman, para sa kabutihan ng komunidad. Papaliit na ang huli, naghihirap na ang isang bayang nasa pangingisda ang tradisyonal na negosyo. At maari rin naman, dahil nababawasan ang pagkalalake. Ang kapitan ay paratihang natatalo sa produksyon ng isda ng babaeng kapitan ng ibang barko.

Sa mga naturang dahilan, walang nakakasapat para makipagsapalaran ang buhay sa bagyo. Pero sino tayo para humusga? Bawat isa’y na-internalize na ang kapitalismong sistema sa sariling mga katawan at pagkatao. Gagawin nila ang lahat sa ngalan ng pagpapabuti ng kanilang lagay.

Sa huli, ang anumang pagpapabuti ng indibidwal na lagay ay hindi nakakasapat sa pamantayan ng kapitalismo. Kaya nga patuloy ang produksyon ng sentimentalidad.

Kaya nga patuloy tayo sa mga overload at extra-income generating activity. Patuloy tayo sa pananaliksik. Nagkaroon tayo ng taliwas na nosyon na ang pagpapakadakila ay glorious. Nagkaroon tayo ng sakit ng nostalgia, hindi tayo makaagpas. Marami tayong produksyon pero hindi naman tayo nagkakasanga’t nakakapagbigay-lilim sa iba.

Sa huli, ang pangalan natin ay invisible na nadagdag sa talaan ng buhay na nanilbihan, pero natalo, sa pwersa, mapabagyo o institusyon man.

Pasko at Televised na Kultura ng Agam-agam (Sapantaha Column)

Noong bata pa tayo, ang pasko ay isang malaking kasabikan. Bawat araw na lumipas ay nagdadagdag sa hiwaga at kulminasyon ng pasko. Ngayon tayo'y tumatanda na, ang pasko ay naging isang malaking agam-agam (anxiety). Ano ang nangyari sa pagitan ng kasabikan at pag-aagam-agam?

Sa pagtungo sa pagtanda, naging skeptikal na tayo. Skeptikal na hindi naman totoo ang pasko, lalo na si Santa Claus. Skeptikal na isa lamang itong bahagi ng sikliko ng buhay natin at ng lipunan. Skeptikal na wala naman tunay na transformasyong mangyayari.

Parang naalaala ko noong bago ako magtrenta anyos. Puno ako ng agam-agam. At nang dumating ang mismong araw, mabilis lamang itong lumipas. Ganoon lamang pala. Ang mga agam-agam ang tila mga indibidwal at kolektibong balakid-literal man, virtual o psyche lamang-sa napipintong pag-agos ng pang-araw-araw na buhay. Dito ko nauunawaan na ako ay isang puso lamang na lulutang-lutang sa malawak na karagatan.

Pero kakaiba ang paskong darating. Ito ay nababahiran ng isang historikal na kaganapan. At alam na natin kung ano ito, huwag nang mag-maang-maangan pa. Sa kauna-unahang pagkakataon ay may impeachment trial ng pangulo na magaganap. At ito ay tunay na nakapagdaragdag ng agam-agam sa ating kolektibong pagkatao.

Parang iniisip ko, paano ba magpasko kung may kaguluhang nagaganap? Sa isang banda, hindi naman titigil ang pagdating ng pasko. Sa kabilang banda, paano ba maging masaya, munawain at mapagpatawad sa pasko kung hindi naman lubos na tinatamasa ng mga tao ang ating grasya?

Wala pa tayong kompiyansa sa di-pantay na demokratikong proseso sa bansa. Ngayon pa lamang ay may pronouncements na ng "not guilty" ang ilang mga ka-partidong senador ng pangulo. Patuloy pa rin pinapaigting ang protesta, lalo pa para sa resignasyon ng pangulo-na ito man lamang ang kanyang una't huling magnanimous na akto na gawin para sa kanyang mahirap, at higit sa lahat, para sa kanyang pinahirapan.

Magkakaroon ng mabilis at malawakang paglaganap ng kultura ng agam-agam dahil ito ay televised. Talo na ang pang-araw-araw na twists-and-turns sa Marimar at Saan Ka Man Naroroon. Kahit nakaupo lamang, talo ang kinetisismo ng aksyon at salita sa Dragonball Z at iba pang anime.

Inihanda na tayo ng iba pang mga pagkakataon para ma-cue in sa naratibo ng saga ng pangulo. Live telecast ang news conference ni Singson Chavit ukol sa kanyang jueteng expose. Gayundin, pati ang kanyang hearing sa Kongreso at Senado ay napanood nating lahat; pati na ang hearing ng iba pang taong kanyang sinasambit. Isang golden moment sa television broadcasting ang ginawa naman ng dating speaker Villar sa pasigaw at mabilisang pagpapasa ng impeachment case ng Kongreso. Kasado na ang dalawang major television networks para sa matagalang coverage.

Sinasabi na kaya hit ang telenovela format ngayon sa bansa ay sa dalawang bagay. Una ay ang mabilisang pacing ng action nito. Bawat araw na pagkaligtang manood ay mga kwento ng pagtataksil, pagmamahal, pagkatuluyan at pagkasirang mananatili na lamang dumaang lihim. Ikalawa ay ang identifikasyong nabubuo sa pagitan ng mga kaganapan sa buhay ng tauhan at ng manonood. Lahat ay nagnanais maging Rosalindang makakamtan ang kanyang kaligayahan kahit na tila hindi ito gayon sa simula.

Ang dalawang naturang katangian din ang siyang magtitiyak na mayroong patuloy na interes ang mamamayang manonood sa kaganapang pambansa. Tila ito ang reality imitating art. Ang dating napapanood natin sa court room drama na may subplots ng mga kerida at ill-gotten wealth ay ngayong ipapanganak bilang isang political melodrama. At sa konstitusyon ng ating mga senador at maging ang direktang partisipasyon ng pangulo ang magtitiyak na ito ay may elemento rin ng komedi.

Ang televisual component ng coverage ang sustenidong magpapalaganap ng spectacle ng pambansang okasyon. Ito ang isa sa madalang na pagkakataon na lahat tayo ay hindi makakahinga, tataas ang presyon at iinit ang mga ulo. Dahil sa isang iglap, lahat tayo ay mayroong iisang balon ng imahe at tunog na pinaghahalawan. Pati ang ngisi ni Chavit ay nakikita habang namimilipit sa pagsagot si Atong Ang. Pati ang kibit ng bibig ni Estrada ay makikita habang siya ay nagtatalumpati sa bansa. Hindi nagsisinungaling ang live na imahen.

At kung susuriin natin hanggang sa huli, ang ating mahihinuhua ay ang ating mismong agam-agam ang ginagawang televised spectacle. Ang pinapanood natin ay hindi lamang ang mga proseso ng impeachment ng pangulo o ang kaguluhang politikal sa bansa. Ang natutunghayan natin sa telebisyon ay ang ating mismong agam-agam na unti-unting nabubunyag at napupunan ng unti-unting pagbubunyag ng inaasam na resolusyon.

Ang Pilipino ay mahilig sa multi-genre na mga palabas. Halo-halo rin ang mga bida, na tinatawag na ensemble acting. At dahil ito ay pinaghalo-halong kung ano-anong samu't sari, ang tanging katiyakan ay ang kawalan ng katiyakan.

At dito nanggagaling ang kultura ng agam-agam. Saan tutungo ang lahat ng ito pagkatapos? Anong inaasahan na happy ending ang kahihinatnan ng lahat ng ating interes at debosyon sa pambansang telenovela? Bagamat ang formula ng anumang format ay pumapabor sa bida, lalo lamang umiigting ang agam-agam kapag ang inaasahang mangyari sa bida ay hindi maganap.

Sa simula ay malinaw na bida si Estrada. Sa maraming namulat na tao, naunawaan na mayroon siyang serye ng maling paghuhusga sa mga bagay na nagtaguyod ng kanyang personal na interes higit sa nakararami. Sa marami, ang tinitignan na masa, siya pa rin ang pag-asa sa paghango sa kahirapan. Sa puntong nawawala na ang kanyang suporta sa gitnang uri, si Estrada ay dumulog sa masa. Muli siyang naging visible sa kanila, namumudmod ng titulo ng karapatan sa kanilang lupa. Sa kauna-unahang pagkakataon siya ay naging working president. At tulad ng mga nauna sa kanya, media ang nagpahiwatig ng kanyang pagiging masigasig na pamunuan.

Media ang lumikha ng visibilidad ng pangulo sa panahong nais nitong lumikom ng kakaibang imahen sa sarili. Sa ngalan ng obhetibidad, tinutukan nito ang mga aktibidad ng pangulo. Muli na namang lumaganap ang imahen ng isang bangkaroteng pangulo na kaisa ng kanyang masa. Hindi maitatatwa na muli na namang bumenta ang imahen ng pangulo sa masang kanyang binibigyan ng pag-asa sa lupa.

Ambivalent ang instance ng reception ng nakararami kay Estrada. Pero malungkot man sabihin, hindi naman nakararami ang huhusga kay Estrada. Ang mga senador lamang para sa impeachment trial, at ang mulat na masa pagkatapos nito. Dahil matapos man sa isang paborableng desisyon ang kaso ni Estrada, hindi pa rin natatapos ang televisual na pagtutuos sa mamamayan. Kung ang EDSA Uprising ay isang radio-broadcasted na transformasyong panlipunan, ang susunod na transformasyon ay itetelecast sa atin ng telebisyon. Maari tayong nanonood lamang sa mga sala o maging subject ng telecast-ibig sabihin, kalahok sa pagbabago ng lipunan. Hindi pa rin natatapos ang ating kolektibong agam-agam. Pero gayunpaman, maligayang pasko na rin sa ating lahat.

Globalized Education at Neoliberalismo (Sapantaha Column)

Kakatwa na ang iniikot na Revitalized GE Program ay gumagamit ng retorika ng globalisasyon at ng lohika ng neoliberalismo. Hindi naman ito hiwalay sa lohika ng pagpapasulpot ng bagong pondo sa isang state university, tulad ng planong IT park sa Commonwealth area o ng pagtaas ng tuition fee sa mas “realistiko” nitong antas. Tulad sa pambansang kalagayan, wala pang materyal na infrastrukturang nakahanda para sa isang globalisadong bisyon ng GE.

Ang kasalukuyang reimbensyon ng GE ay nakasadlak sa idea ng “choice not prescription.” Tila maganda ang inobasyong ito, pero umaakma sa neoliberal framework. Ang mga kolehiyo ay bukas sa kompetisyon sa pagko-corner ng GE audience. Bawat kolehiyo o departamento ay may kakayanan nang mag-offer ng GE courses.

Maigting ang reliance ng ganitong reimbensyon sa market forces. Ito na ang magtatakda ng demand, at sa gayon ng supply, ng GE courses. Ipinaloob sa dikta ng free competition ang mga kolehiyo. Sa simula, tila maganda ang idea dahil liberal na ipinagpapantay-pantay ang mga value at kritikal na perspektiba ng mga kolehiyo. Sa kalaunan, nalulusaw ang produktibong aspekto ng nasyonalismo, kahit pa inilugar ito bilang isa sa tatlong pamantayan ng GE courses.

Ang kalakaran ng pagtakda ng GE courses ay gumagamit ng pagsasaklaw sa dalawa sa tatlong pamantayan. Ibig sabihin, maaring makapagtapos ang isang mag-aaral ng hindi nababahiran ng pamantayang nasyonalismo. Dagdag pa, ang nasyonalismo ay binabalanse sa internasyonalismo, isang 1960s call para sa international solidarity ng mga aping sektor pero isang 2000 turn sa globalisadong ekonomiya.

Saan ang tunay na puwang ng kritikal na pagka-Filipino? Lalo pa nga’t hindi pa lubos ang proseso ng pagbibigay-definisyon at substansya nito ay itinatalaga na natin ito sa isang market ng free competition?

Ang proposal ay isang uri ng privatization dahil iniaasa sa spesyalisasyon ng guro ang mga posibilidad ng GE courses. Pero gagawin ba ito ng senior faculty, lalo pa nga’t bumibigat ang demand sa kanya ng university sa academic excellence gayong gumagaan naman ang kanyang take-home pay? Hindi ba’t, tulad sa kasalukuyan, ang GE courses ay itinuturo ng mga batalyon ng junior faculty na subjected sa kawalan ng item at tenure, maliit na pasahod, at mabigat na committee at academic load? Sa isang nakakalungkot na ngang kalakaran na maraming faculty ang nagsasagawa ng consultation work, hindi kaya, sa huli, ang GE courses ay tumutugon sa privatized interest?

Kung gayon, itong neoliberalismo sa ekonomiya ng pamamalakad sa Revitalized GE Program ay suwabeng dumadaloy din sa partikular na neoliberalismo sa edukasyon. Sa neoliberalismong ito, may reliance sa kapasidad ng indibidwal na hulmahin ang kanyang sarili, at tumanggap sa pluralidad at multiplisidad ng opinyon at kaalaman.

Ano na ang “tatak UP” sa ganitong proseso? May reliance din sa faculty na ipalaganap ang adhikaing ito pero binubuwag naman sa kanila ang fantasya at materyalidad ng ganitong bisyon. Sa pagdaan pa ng panahon, kung matagumpay na magiit ang programa, maaring wala nang historikal na ugnay (tatak UP) na maipapagpatuloy. Tayo’y magiging isa na lamang peripheral na university sa isang globalisadong ekonomiya. Samakatuwid, ang negligible emphasis sa “tatak UP” ay isang abdication ng historikal na misyon ng UP bilang pangunahing state university ng bansa. Sa pagitan ng dalawang naturang posisyon, mas kinikilala ng Unibersidad ang globalisadong diin.

Ang neoliberal na edukasyong ito ay isang uri ng deregularisasyon. Mga departamento at kolehiyo na—na sa unang instance ay hindi naman pantay ang playing field—ang magtataguyod ng imbensyon at proliferasyon ng mga kurso. Maging ito ay isang fallacy din, dahil sa huling instance naman, mga estudyante ng GE ang pipili ng kanilang magiging kurso. Neoliberal ito dahil populist ang stand—ang mga mananatili at marereproduce na GE courses ay yaong mga popular dahil popular ang guro, popular ang paggragrado, popular ang pangalan at laman ng kurso, popular ang kolehiyo. Hindi ito, sa pangunahin, magiging popular dahil sa etikal na isyu na mayroong substansya tungo sa kritikal na pananaw at pagtataya, lalo pa nga’t may paghubog sa pagiging UP bilang ahensya ng panlipunang pagbabago at transformasyon.

Ito rin ay isang uri ng komersyalisasyon. May karagdagang lab fees at production fees para sa mga kursong popular. Wala namang lubos na inaasahan sa administrasyon. Ang pagtataas ng fees ang kakailanganin para sa dagdag na gastos sa expansion ng facilidad ng mga popular na kurso.

Ang proposal at iba pang nagaganap ay isang “worlding ng UP” o kung paano ito inihahanda—binibigyan ng sustansya at substansya—para sa isang bisyon ng mundo. Batay sa maraming pambansang polisiya hinggil sa globalisasyon, wala pang kahandaan ang bansa sa lakas ng global na pwersa. Ni walang safety nets o social issues na ipinapaloob sa globalisasyon, hanggat hindi ito hayag na nagiging malaganap o hanggat mapapagtakpan pa ang peryodikong krisis na partner nito. Bakit napakainteresado ng Unibersidad na ipaloob tayo sa globalisasyon? Na para bang, tulad ng pambansang gobyerno, nandito na ito at wala na tayong magagawa pa? Hindi ba’t isyu ng governance ng Unibersidad kung saan tayo dinadala o kinakaladkad nito, sa ayaw at gusto natin? Bakit patuloy nating binibili ang tinagurian na ng kanluran bilang “free white middle-class democracy”?

Paano ba bibigyan ng Unibersidad ng politikal na ahensya ang mga mag-aaral na hinuhulma nito? Ang kaibahan ng UP graduate ay ang kapasidad nitong maging accountable at responsible sa mas maraming mamamayang hindi nakapasok sa institusyong ito. Sa kanya iniaasa ang makabuluhang transformasyon ng lipunan at bansa. Pero hindi ito ang usaping itinatakda ng kasalukuyang Unibersidad. Walang pagtatalo sa usaping ito. Ang itatanong sa ganitong kritisismo ay saan sustenidong kukuha ng pondo? Kailangang ibalik ang usapin ng pondo sa estado. Hindi nakakatulong na ang bisyon ng estado ay sinasalamin ng Unibersidad. Tulad ng GE program, ang hamon ay nakapaloob sa pagpapabuti ng produktibong elemento nito tungo sa nasyonalista at maka-mamamayang edukasyon. Ang atas sa atin ng kasaysayan ay ang pagpapabuti ng kalagayan at kagalingang makabansa, bago pa man buksan ang ating pwesto sa lahat na nagnanais dumayo.

Thursday, June 22, 2006

Ang Formasyon ng Cultural Super-Elite sa UP (Sapantaha Column)

Ewan ko kung bakit ang association ko sa academic excellence ay nakapakat sa Asiaweek survey. Hindi nga ba’t may kasaysayan ng paglikha ng alingasngas ang taunang resulta—ang patuloy na pagdulas pababa ng UP sa ranking? Taunan, may kondemnasyon sa resulta, may pangako ng pagpapabuti, may resolusyon ng patuloy na kagalingan. Taunan din, dismayado pa rin ang pamunuan at burukrasya sa resulta.

Ang ganitong loyalty sa survey ay naka-focus sa bagong libidinal drive na gumigiya sa pamamalakad ng academic matters sa UP. Sa aking palagay, ang drive na ito ay ang globalisasyon, o ang pagnanasa (at ito naman talaga ay isang fantasy-ideal sa yugto ng ating materyal na kalagayan) na maging globally competitive ang UP. Kaya may proliferasyon ng kung ano-anong award na ang layunin ay iangat ang ratings at visibilidad ng UP researches at publications sa global na larangan.

Ang International Publication Award, Most Innovative Teacher Award, International Publication of Literary Works at Creative and Research Scholarship Program ay mga programang naglalayong parehong kilalanin at lumikha ng produktibong environment ng research at publication sa UP, pero batay pamantayan ng isang internasyonal audience.

May dalawang nalilikha ito. Una, nagkakaroon ng cultural super-elite sa UP. Ito ang subkultura sa akademya na di-hamak na nakakaangat sa produksyon ng kaalamang pumapantay sa pamantayan ng kanlurang mambabasa nito. Nire-reinforce ng UP ang pagiging pribilehiyo ng mga piling kolehiyo at institute nito—sila na may pondo at iba pang resources para sa kanilang pananaliksik ay pinagkakalooban pa ng pabuya ng monetaryong pagkilala. Ito rin ang subkulturang sektor na ang pangunahing gawain ay pananaliksik. Samakatuwid, ang nakararami sa ibang kolehiyo ay kailangang doble o tripleng dagdag na pagtratrabaho para makasabay sa ideal na ito.

Pero marami ring mga indibidwal at kolehiyo ang nakasandal sa dubious na mga global na ahensya at negosyo na gumagayak ng mga pag-aaral na makakabuti para sa pagpapaunlad ng mga interes nito. Malawakan ang antas ng kolaborasyon ng imperialistang negosyo at interes, na pati mga tesis ng mag-aaral ay nadidiktahan na ang papaksain at ang gagawing metodolohiya at pagsusuri.

Masungit na nga ang UP sa kabuuan, may inaaruga pang mas masungit na subkultural na sektor na sa isang banda ay nakakapagbigay-rekognisyon at pristehiyo sa pamantasan. Sa kabilang banda, gumagawa na rin ng etikal na paghuhusga ang pamantasan sa kung ano ang lilikhain nitong kaalaman. Halimbawa, ano ang mas kikilalanin: ang pagtitipon at pagsusuri ng panitikang Pangasinese o ang komisyonadong pananaliksik hinggil sa komposisyon ng enzyme ng isang pollutant? Sa kasalukuyan, pinapaboran ng UP ang kahit anong malalathala sa ISSI na mga journal. Siyempre, sa dalawa, ang wikang ingles sa pananaliksik ang mas magtatagumpay. Bakit ka naman magsusulat ng pag-aaral ng panitikang Pangasinese sa ingles, lalo pa’t naunawaan ng mananaliksik ang kahalagahan ng wika sa disiplinang “Philippine Studies”? Sino ba ang nais mong maging mambabasa?

Hindi nga ba’t masusing binatikos ni Ramon Guillermo ng Departamento ng Filipino at Panitikan ng Pilipinas ang pananalig sa ISSI, lalo pa sa imperialista at racist na katangian nito? Kaninong daluyan ng kaalaman ang nais lumikha ng ripple? Ang wika, sa isang esensyal (hindi esensyalista) na lebel, ay daluyan ng makabansang kaalaman. Ano ang puwang ng Filipino at iba pang mga wika sa produksyon ng global na kaalaman? Hindi pa ito lubos na tinutugunan ng administrasyon sa UP. Ano, kung gayon, ang pinagkaiba ng UP sa pambansang administrasyon, na nagnanais pumaloob kaagad sa mundo ng GATT at APEC gayong lubos na mahina pa ang mga lokal na produksyon, partikular na nga, ang produksyon ng lokal na kaalaman? Nasaan ang puwang para sa social justice sa mismong diskurso ng civil society na nais pumaloob din ng UP? Saan ba tayo dinala ng ating paniniwala sa Asiaweek survey?

Ang ikalawa kong nakikitang likhang epekto ng interpretasyon ng globalisasyon ng UP ay ang paglikha ng monetaryong subkultura. Alam naman natin na ang mga award na ipinang-aabot ay ginagawa para maiwasan ang burukrasya ng pamahalaan, lalo pa sa pagnanais makaalpas sa SSL (Salary Standardization Law). Dalawang antas ng duplicity ang nagaganap: una, nananaliksik ka para, sa primary, isang global na audience; ikalawa, pinapabuyaan ka ng UP para sa ganitong pananaliksik at etikang gawain. Pero sa maraming mananaliksik, dahil nandiyan ang mga iyan, at sa dismal na liit ng ating mga suweldo, susunggaban na rin. Kabilang na ako rito.

Tinutumbasan ng administrasyong UP ang kakayanan ng indibidwal at pangkolehiyong kapasidad na umakibat sa isang global na pamantayan. Bakit hindi balikan ang mga pamantayang ito? Bakit hindi kumonsulta para sa inkorporasyon at kritisismo ng makabayan at makabansang diwa? Bakit hindi kumonsulta kung ano talaga ang nais ng mga akademiko sa UP hinggil sa kanilang pinapaniwalaang nosyon ng nakaugat na academic excellence?

Bawat gawaing umaabot sa isang flaky at imperialistang pamantayan ay binibiyayaan ng pagkilala, matatamis na pananalita at pat-on-the-back, at monetaryong halaga. Ang ganitong reaksyon ng UP ay hindi na lamang exklusibo sa faculty at REPS, pati na rin sa mga programang aapekto sa mga estudyante ay pumapailanlang na rin sa nosyon ng partisipasyon ng pamantasan sa globalisasyon.

Ang proposal, halimbawa, sa GE (general education) ay magmi-mimic sa reaksyonaryong postmoderno at post-industrial na global na kaayusan. Estudyante, sa pangunahin, ang pipili ng kanyang mga kurso sa programang ito. Ano na ang mangyayari sa “tatak UP” na edukasyon, na siyang nagpaiba sa pagiging “skolar ng bayan” kaysa sa nagbabayad na mag-aaral ng Ateneo o La Salle, halimbawa? Saan ipapasok ang orientasyong makabayan at makabansa sa magiging gawi na mas matatangkilik ang high-profile courses at professor kaysa sa substansyal na pag-aaral ng kasaysayan, panitikan at humanidades?

Ang nakikita kong mga problema ay isang substansyal na isyu ng governance sa UP. Bakit nanggagaling mula sa itaas ang substansya ng pagiging akademiko sa UP—kung ano ang dapat gawin, sa paanong paraan, at gaano kadalas? Mayroon bang konsultasyon sa mga programang isinasakatuparan at isasakatuparan? Sa direksyon na tinatahak natin, nahahanda tayo sa formasyon ng cultural super-elites sa pamantasan, na sa sobrang pagka-chin up at pagkatingin sa kalangitan, ay sabayang nakalutang sa ere at umiikot sa globalisadong mundo, kung saan, ang UP ang sentro ng munting uniberso.

Desentralisasyon at Debolusyon (Sapantaha Column)

Mabilis ang mga pangyayari na humantong sa unang bigwas sa administrasyon ni Gloria Macapagal Arroyo. Mang-iirita ka na lang din, ang inirita mo pa ay ang pinakamaalingasngas na sektor-ang showbiz. Kahit walang politika, nakakahagip sila ng atensyon ng media. Hindi ko lubos na mawari kung bakit nagmamatigas ang administrasyon ni Arroyo hinggil dito, maliban sa pagtataguyod ng "moral recovery program" ng kanyang pamahalaan.

Ginamit din ni Aquino ang ganitong retorika-ang pagsalba sa moralidad ng mga tao. Naiintindihan ito, dahil gusto niyang maging total opposite ng bangkaroteng diktadura ni Marcos. Nawala ang pene-films o mga pelikulang may hayagang sexual penetration. At ipinanganak ang ST-films, o ang bersyon ng soft-porn film na ang bida ay nanggaling sa edukada't maykayang uri (tulad nina Gretchen Barreto at Rita Avila), at ang sex act ay nasa angkop na lugar (loob ng bedroom) at angkop na oras (kapag handa na ang magsing-irog).

Kung wala ang ebolusyon sa ST-films, malamang na bumagsak ang industriya ng pelikula. Hindi nga ba't ang box-office hit sa panahong ito ay ang Fido-Dida series na pinagbidahan ng kanyang anak na si Kris Aquino at ang yumaong komedyanteng si Rene Requiestas? Naalaala mo ba?

Gusto ba nating balikan ang panahong ganito? Ang anumang administrasyon na nagnanais ng pampublikong paglilinis ng moralidad ay nagtitiyak lamang sa posisyon nito ng pagmamalinis. Ito ang taktika ng hypocrisy-ang lantarang pagpuna sa estado ng iba, ang pagpalaganap ng hysteria ng panganib ng pornograpiya, at ang pagiging morality upright at righteous ng naghaharing uri.

Naging total opposite ba ni Marcos si Aquino? Madaling balikan ang kasaysayan para tunghayan na maraming polisiya ni Marcos ang ipinagpatuloy ni Aquino. Malamang, ito rin ang kahinatnan ng administrasyon ni Arroyo na nagnanais maging kaiba sa hayagang corrupt at morally-bankrupt na presidensiya ni Estrada. Ang problema sa ganitong taktika, nire-regress nito ang estado ng naatim na liberalismo sa lipunan. Tila binabalik tayo sa medieval na panahon na may aktwal na kapangyarihan ang konserbatibong simbahan sa pang-araw-araw na buhay at pakikibaka ng mamamayan.

Lumilikha ito ng imminent danger kahit wala. Masyado bang masibo ang kawalan ng moralidad at paglaganap ng pornograpiya. Ang bansa natin ay wala namang kasaysayan ng hard-core pornography? Tanging soft-porn lang, mga suggestive na representasyon ng sexual act ang may pinag-uugatang kasaysayan-ang pre-martial law period. Ito ang yugto ng pagtuklas ng mamamayan sa kapangyarihan ng protesta ng masang kilusan. Tulad ngayon, "inilulugar" ang nakamit na people power.

Ginagawang konsern ang moralidad kahit hindi naman ito ang gustong ipangalandakan. Smokescreen lamang ang isyu sa mas malakihang isyu ng pagkuha ng kontrol ng pamahalaan sa inisyatiba ng mamamayan. Kung baga, ito ang pagkakahon (containment) sa momentum ng people power para tapyasin ang anumang natitirang radikal na potensyal nito sa makabuluhang pagbabago.

Bukod sa pagpunan sa function ng pamamahala, ano ba ang pwedeng masambit ng administrasyong Arroyo na ipinagkaiba nito sa iba pang presidensiya? Balik-pambabayad utang-na-loob muli-kina Ramos, sa simbahang Katoliko at sa militar. Tulad ni Aquino, tila hindi niyayanig ni Arroyo ang poder ng nauna sa kanya. Gagala-gala pa rin si Estrada, kumakandidato pa ang asawa nito. Ayaw yanigin ang status quo, ang niyayanig ay ang "masa."

Historikal na ginagamit ang masa sa pag-sway ng publikong opinyon. Kung si Estrada ay pinangakuan ang naghihikahos na masa na masa ng mga blankong titulo ng lupa, si Arroyo ay nangngako rin ng mga blangkong titulong nagbibigay-karapatan sa masa sa isang moral na administrasyon. Talaga namang muling inilulugar ang kaawa-awang masa sa historikal nitong posisyon-sa kanilang masibong bilang, ang pagbibigay-lehitimasyon sa pambansang administrasyon. Paano mo naman maiaangat ang masa sa substansyal na politikal konsern sa ganitong pamamaraan? Ang aking suspetsa, wala talagang konkretong plano na iaangat ang masa. Dahil sa oras na tumaas ang kamulatan ng masa, mag-aalsa ito.

Kaya paratihan, inilulugmak ang masa sa hysteria ng imoralidad. Binabaluktot ang karanasan sa pornograpiya-kung sino ba ang tunay na kumikita rito-para lumikha ng internal na pangamba sa maraming mamamayan. Ginagawang mga bata ang isip ng masa na maaring madiktahan ng angkop na behavior at kamalayan. Ang kagandahan ng ganitong taktika-nakakapanghimok sa gitnang uri at sapilitan-dahil sa self-preservation-ay tumutugon ang industriya ng pelikula.

Madalas nga, ang ginagamit ay ang isyu ng moralidad. At dahil abstrakto itong isyu, isinasakonkreto ang panic sa moralidad sa pamamagitan ng sensura sa pelikula. Lumilikha ng tensyon ang pamahalaan na ang reel images ay ginagawang real, na aktwal na talik ang natutunghayan sa pelikula. Nilulusaw ang spesipisidad ng media, ang kapangyarihan nitong magbigay-representasyon sa buhay at lipunan ay sinusumbat bilang isang barometrong salamin ng pag-agnas sa moralidad.

Walang panalo ang kalaban (artists, producers at manonood ng porno). Parating may mahihitang pogi points ang nang-aaway. Sino ang ayaw ng moral na lipunan? Sino ang tatanggi sa isang matiwasay na kapaligiran? Sinong magulang ang gustong mawalay sa tamang landas ang kanilang mga anak? Sinong mambabalot ang gustong mangamba habang naglalako sa kalaliman ng gabi? O sinong babae ang gustong manganib sa paglalakad sa gabi?

Pero kaakibat ng ganitong katanungan, sino rin ang may gustong makapanood ng Disney films araw-araw sa buong taon? Sino ang hindi mauumay kung puro mga milagro ng Tanging Yaman ang matutunghayan sa lahat ng sinehan? Na tila semana santa ang mga palabas sa telebisyon at sine? Sino ang gustong matosta ang utak?

Tumingin sa inyong kaliwa at kanan. Narito na ang spectre ng fasismo sa ating paligid.

Wednesday, June 21, 2006

Graduation at Paglutang sa Ere (Sapantaha Column)

Panahon na ngayon ng graduation. Nariyan ang excitement sa huling exam, approval ng thesis matapos ng ilang rebisyon at dasal, pagtapos sa huling requirement, pagsuot ng sablay at pagmartsa. Sa aktwal na graduation, kontodo ang documentation-kodakan at videocam. Gustong i-frame ang sandali ng tagumpay. Proud si father, equally proud si mother na may bitbit na kwintas ng sampaguita. Pagbati mula sa mga kasama, ka-brod, kaklase at sa naging guro.

The day after, reality-check. Tapos na ang yugto ng pag-aaral. Simula na ng tunay na buhay, yung nagtratrabaho at sumusustento na sa sarili. Kung hindi man, yung nakakatulong-tulong na sa pamilya. Pinaghahanda naman ang graduate sa ekonomiya ng pagkakaroon ng sariling pamilya. Nagsisimula na ang metro, unti-unti nang nauubos ang libreng oras.

Sa isang iglap, nagiging schizophrenic ang graduate. Kahapon lamang, dinadakila sa pagtatapos. Ngayon naman, pinapakumbaba ng pagsisimula. Tunay ngang nagsimula na ang paglutang sa ere, pumalaot na sa gitna ng kawalan-katiyakan. Paano magsimula sa isang kaayusang hindi malinaw ang simula at simulain?

Kung dati, kurso lamang ang pinipili, set for undergraduate life na. Alam na ang tatahakin sa susunod na apat hanggang limang taon, pwera na lang kung nag-overstay. At kung normal ka, tiyak ay lumampas naman sa prescribed period. Ngayon, ang panahon ng krisis ay panahon ng kawalan-katiyakan. Ano ang naroon sa dakong paroon? May higit na pangambang dulot ang graduation dahil sa kauna-unahang pagkakataon, ang graduate ang pinapatungan ng ahensiya ng kapangyarihan sa kanyang balikat. Kung dati ay nag-aaral siya para sa kanyang magulang, dahil hindi pa malinaw ang relasyon ng estudyante sa kurso, ngayon naman ay nagtratrabaho siya, sa pangunahin, para sa sarili.

At ang bind dito ay kailangang gawin ang pagtratrabaho para sa sarili. Walang option. Hindi ito tulad ng pag-aaral na maaring magshift at magdrop, maaring mag-cut ng klase, maaring bumagsak; ang pagtratrabaho ay may bayad, kaya may inaasahang katumbas na pagpupunyagi at resulta. Mula sa peti-burgis na status, ang graduate ay nagkakaroon ng afinidad sa ibang uri—ang uring manggagawa—para lamang igpawan ito sa pagkamit ng middle management na posisyon sa negosyo. Pero matagal pa itong promotion.

Sa ngayon, nakakadismaya ang mga balita. Mga graduate ng Philippine Studies, halimbawa, na nagiging teller ng bangko. Ito ba ang kahahantungan ng mga taon ng pagpupunyagi?

Higit sa lahat, ang usapin ng graduation ay nasa simbolikong antas. Simboliko nitong minamarkahan ang pagtatapos at ang pagsisimula. Mula sa economic dependency sa allowance at pera ng magulang, tungo sa economic independence sa sariling pagpupunyagi.

Batay pa sa legacy ng sistemang edukasyon ng Amerikano, simbolikong binibigyan ang graduate ng akses sa panlipunang mobilidad. Kaya nga ang diploma ay i-frine-frame at dinidispley sa sala. Gustong ipagbunyi ng pamilya ang pagkakaroon ng isang kasapi nito ng marka ng panggitnang uri.

Batay naman sa elitismo ng UP, simbolikong nabibiyayaan ang graduate ng kultural na kapital na mahalaga sa pagbubukas ng maraming pinto ng oportunidad. Iba pa rin ang UP diploma dahil sa persepsyong natatangi ang mga graduate nito. At hindi ba naman, maraming trabaho ang malinaw na humahanap ng graduate nito at ng dalawa pang katapat na unibersidad nito sa Metro Manila?

At ito ang ikinakalungkot at ikinakatakot ko. Pinaghahandaan natin ang mga estudyante sa inaakalang kaalaman at skills na kakailanganin nila. Pero sa aktwal na buhay, hindi naman nakakalubos ang ating itinuro.

Naisip ko ang isa kong guro na naghahanda ng review ng isang libro tungkol sa kulturang popular at ang pang-araw-araw nitong ehersisyo. Biglang lumindol at bumagsak ang kanyang shelves ng mga libro. Sa kadiliman, ni hindi niya nagamit ang kanyang binasang libro para igpawan ang takot at pangamba, o mag-ala MacGyver at iligtas ang sarili.

May anxiety na dulot ang masasayang okasyon, tulad ng graduation. Dahil napakaikli ng sandali ng ligaya, alam na manunumbalik ang mas normal na anxiety ng pamumuhay sa pang-araw-araw. Ang pagdanas ng ligaya ay temporal na disruption ng krisis.

Kaya ang inaakalang krisis ay hindi temporary. Ito ang estado hindi lamang ng ating pang-ekonomiya at politikal na lagay. Ito, higit sa lahat, ay ang estado ng ating indibidwal na pagkatao at kolektibong ugnayan.

Ang inaakalang pagsisimula ng paglutang sa ere ay matagal nang naganap. Dahil sa krisis na lumilikha ng abnormal bilang normal na sitwasyon, lahat pala naman tayo ay nakalutang na sa ere. Kumakampay sa pag-aakalang makalipad, tulad ni Icarus. Pero lahat tayo ay bumabagsak, pero hindi sumasalat sa lupa. Tayo ang henerasyong nakaakma sa pinid ng pagtalon, kundi man nakatalon at pabagsak na.

Sa simula ng pelikulang La Haine, may voice-over na nagkukwento ng isang taong tumalon sa isang building. Sa bawat palapag na dinadaanan nito, sinasabi niya, "So far, so good." Hanggat hindi bumabagsak sa lupa at nagiging bahagi nito ang kalamnan, ayos pa naman.

Happy graduation.

UP sa Gubat ng Ruins (Sapantaha Column)

Nagmimistulang ruins sa gitna ng gubat ang UP. Di pa man nakumpleto ang proyekto, naging isa na lang itong labi. Nilalamon na ng kalawang ang mga bakal, ng damo't baging ang mga struktura, ng bitak ang mga fundasyon. Ang kakatwa sa pagiging labi nito ay wala itong pinatutukuyang pagpapahalaga at pagpapakahulugan (signification). Sa sarili nila, walang ipinapahiwatig ang mga struktura. At ang kawalan ng kahulugan na ito ang siyang indikasyon kung bakit ito nagiging isang kultural na penomenon. Naging naturalisado na ang ating pakiwari, lalo na ang pagtingin, sa struktura, sa una, bilang bahagi ng inaakalang pagsulong ng infrastruktura ng unibersidad, ngunit sa kalaunan, bilang bahagi ng pangakong hindi narealisa ng unibersidad.

May afinidad ang adhikain sa uri ng strukturang itinatag para maglunsad ng mga ito. Tulad ng pambansang kaunlaran ni Ramos, ang inaakalang sustenidong pag-angat ng ekonomiya ng bansa, namayagpag ang vertikalisasyon ng mga makabagong pambansang struktura—ang second generation ng skyrise sa Ortigas, ang elevated na mass rail transit sa EDSA, ang skyway, maging ang nabinbin na communication tower para sa centennial celebration. Sa ngalan ng vertikal na infrastruktura ng global na kapital, maraming maralitang tagalunsod ang muli't muling dinedemolish ang tahanan, walang-patid ang traffic, sing-antala ng korapsyon sa mga proyekto, gayong may fantasya ng tunay na kaunlaran.

Kaya tulad sa UP, ang gubat ng ruins ay ang kaudlutan ng mga naturang pangarap ng pambansang pag-unlad sa pamamagitan ng adhikain ng global competitiveness na umaalingawgaw sa polisya ng liberalisasyon, privitization at commercialization. At tulad ng pagkandaugaga ng bansa sa rehiyunal na krisis sa Asia Pacific, ang state university ay siya ring nagkukumahog para matugunan ang kahalintulad na pagbagsak sa realidad ng pagiging handa sa mga global na demand.

Ang kakatwa sa ruins na ito ay nagmimistulang invisible sa maraming tao. Walang nakakapansin sa urong-sulong na pagtatayo at di-pagtatapos ng mga struktura. Ang kultura ng panggitnang uring pamamantasya ay isinisiwalat-mag- ambisyon ng malaki kahit wala pa rito ang materyal na kondisyon. Parang nagwi-window shopping lamang, pinatatakam tayo sa posibilidad ng pagiging maykaya gayong wala naman ang materyal na kondisyon para makabili ng mga naturang produkto. Sa edukasyon ay gayon din, ang taunang disenchantment sa Asiaweek survey ng best universities sa Asia ay kontradiktoryong responsoryo mula sa iba't ibang sektor.

Sa aking palagay, pangunahin sa fantasmagorikal na pamamantasya ng university ay batayang usapin ng pondo para sa pamamalakad nito. Samakatuwid, kawing dito ang usapin ng kawalang prioridad ng estado sa state university at edukasyon ng mamamayan nito. Kaya nga namamantasya nang malaki, sa unang instance, ay dahil ang laki ng discrepancy nito sa materyal na kondisyon.

Kaya rin natatadtad ang ating kapaligiran ng pag-usbong ng ruins. Ito ang tanging labi ng malalaking pangarap at maliliit na budget. Ito ang naghuhudyat na ang pangako ay nananatiling pangako, na hindi pa naihatid ang fantasya sa kinauukulang mga constituent. Sa isang banda, tinatakam lamang tayo sa posibilidad ng pangako. Kaya tayo nananatili sa university na ito—na kahit na papanipis ang payslip o papakaunti ang digit ng sweldo, depende kung maka-ATM na, na kahit na mainit at hindi acoustically friendly ang mga classroom, na kahit na wala pa ring comfort sa kapanghian at kawalan ng flush sa comfort rooms, nandito pa rin tayo at wala sa ibang lugar.

Ang nalilikha nito sa isang faculty ay ang pagiging transient niya sa iba pang mga lokasyon ng higit na may ekonomiyang aktibidad. Ibig sabihin, nananatiling nakalutang na base ang university para makapanghikayat ng iba pang pagkakakitaan—na dahil hindi lubos na matugunan ng university ang ekonomiyang pangangailangan ng kanyang faculty, magsasideline na lamang ang faculty sa iba pang lunan na makakatugon nitong batayang pangangailangan. Ang profesor ay hindi na isang intelektwal-subject, siya ay isa na ring economic-subject, at ito ang kanyang afinidad sa iba pang kasapi ng working class. Hindi malalampasan ng kanyang pagsisikap ang halaga ng batayang pangangailangan sa buhay. At kung siya ay isa namang high-paying consultant, nababaligtad ang sitwasyon-ang pagturo ay nagiging isang committed leisure (libangan) kaysa kabuhayan.

Sa kabilang banda, ang labi na ang nagmimistulang realidad. Bagamat ang labi ay nagpapahiwatig ng isang maliit na bahagi lamang ng naratibo, sa kawalan ng iba pang kohesibong naratibo, ito na ang pumoposisyon bilang naratibo. Ang implikasyon nito ay ang katanggapan sa kapangyarihan ng labi para organisahin ang ating buhay at karanasan sa UP. Ang pagtanggap sa kwartong nagmimistulang sauna sa init at simbahan sa Quiapo sa ingay ay pagtanggap sa kapangyarihan ng labi—ang kawalan ng kapangyarihan sa loob ng sistemang wala rin namang ganap na kapangyarihan.

Kahit pa ang UP ay UP—rurok ng matatalinong nilalang, rurok ng nagiging kapangyarihan sa kinabukasan ng bansa—ang UP ay UP lamang, isa na rin itong labi ng pangako ng posibilidad. Bagamat totoong may tagumpay na nakamit na ang UP, ito ay tagumpay na likha rin naman ng ahensiya ng nilalang—halimbawa, mga estudyanteng nalampasan ang burukrasya, nakagraduate at naningkad sa kanilang mga larangan—o ng afinidad sa iba pang larangan sa labas ng university-ang banking, siyensya o humanidades.

Sa aking palagay, ang tunay na tagumpay ng university ay ang kakayahan nitong humubog ng substansyal na kaisipan sa isang kapaligiran may substansyal na resources. Kung nagtitiis na lamang tayo sa kasalatan ng ating kapaligiran, walang interes ang nakararami kundi ang kumita. Kung ano ang kulang sa kanila'y siyang pinagtratrabahuhan sa pagnanasang makamit ito. Kaya rin, ang aktibismo sa UP ay isang reaksyong una sa lahat, sa uri ng pamamalakad sa at simbolisasyon ng UP. Ito ang kontraryong idea't kilusan na siya rin namang nanggaling sa dominanteng kalakaran. Ang aktibismo ay ang negation ng negation—negated ang ating realidad sa UP, kaya ito tinatangkang i-negate ang aktibismo.

Kung baga, ang UP ang may katungkulang i-subsidize ang ating posisyon bilang bahagi ng sistema at komunidad nito. Marami ang nagtagumpay sa UP dahil sa patuloy na subsidy ng mga magulang at pamilya. Ang pagsisiksikan na lamang ng sasakyan sa Faculty Center parking lot ay hudyat na kahit pa salat ang benefisyo ng UP, hindi naman gayon ang benefisyo ng maykayang mahal sa buhay.

Pero marami pa rin ang nananatili dahil sa UP bilang UP.

Ang fantasya ng mobilidad ay likha ng isang imperialistang globalisasyon na nanghihikayat pumaloob sa sistema nito. Ang ating mga larangan ay nananatiling 32nd o 25th, depende sa kasinupan sa pagsagot sa criteria ng Asiaweek. Ang isang historikal na papel ng university—mula sa liberalismo ng Amerikano hanggang sa radikalismo ng First Quarter Storm—ay reimbentuhin ang sarili bilang distinktong entidad na humuhubog ng bansa, na maging imahen ng kalakarang pampamahalaang administratibo na mas mataas mangarap. Sa ganito, kailangan ng bagong fantasya na uugma sa ating material na realidad at kinabukasan. Pero bago pa iyon, kailangan muna ng transformasyon ng ating material na realidad—mga ekonomikong benefisyo na magdudulot ng mas mayabong na pag-ani ng kaalaman. Kung hindi, tulad ng gubat ng relics, ang ating mga kaisipan at pagkilos ay nagmimistula, kung hindi man nagmistula, nang labi na rin nitong relics.

Monday, June 19, 2006

The Pleasure and Terror of Globalization

The Pleasure and Terror of Globalization

Globalization, the buzzword in contemporary early twenty-first century life, becomes the normative reality of national and individual existence. If we are to believe its proponents, life will not be today without globalization. But what kind of life is heralded by recent globalization drives that attempt to further capture the limited markets of the world? Is this not the same thing, as Lenin has argued about imperialism, that recent wars are set forth for the greater right and access to control economic and financial markets?

We sip our Starbucks coffee as often as our eyes begin to show sleepy signs of anxiety, chuck high-calorie Big Macs for daily meals, watch full-length Hollywood movies for leisure, do Disneyland trips with our children for breaks. How can globalization be both so pleasurable and terrorizing?

The Perils of Globalization

The U.S. victory with its war on Iraq signals a newer world order. The past orders were signaled by the Cold War era in the 1950s to 1970s and its legacy thereafter--particularly the dissemination of communications technology in the 1960s, state intervention in national economies and the installation of military dictatorships in the 1970s, the neoliberal economic policies and the destruction of Eastern Europe in the post-Cold War era of the 1980s, and the massive infiltration of information technology of the 1990s. Heralded by militarization, technology and economic policies, new world orders shift depending on the superpowers’ geopolitical contestations. The present U.S.-led newer world order in the first decade of the twenty-first century is less of superpowers gaining greater control of states, regional formation, economic and technological spheres, but with simply the U.S. becoming the global dominant in all major walks of life. In time, the U.S. is leading wars with less and less allies and more and more of its rhetorical talk of democracy under siege and the need to protect itself from terrorists.

The U.S. has single-handedly (albeit with some aid of the governments of, primarily of the United Kingdom, and less so of Spain and Portugal who gave its moral suasion to the U.S. cause) maneuvered the world to sidetrack the United Nations’ Security Council Resolution for the inspection of Iraq’s weapons of mass destruction. It launched its war of vested interest with Iraq, attuned to the economic connections of presidential advisers.

What the U.S. is undertaking is clearly the use of force to drive its economic interests to guaranteed safety. In this U.S. led global order, its allied countries—known as the “coalition of the willing”—have their own vested interest in aligning with the U.S. The Philippine government, for example, is to receive some $120 million in aid in exchange for its support of the U.S. war. Such amount is useful to help deflate its ballooning budget deficit, amounting this year to P202 billion or some $3.74 billion.[1] It is one of 25 countries that “actively supported” the United States, and that will receive military and economic assistance under the State Department’s $4.7 billion budget.[2] On top of this, the Defense Department “will restore the annual $100 million dollar foreign military assistance” which includes “military training and excess defense articles (EDA) or surplus items, such as additional C-130s, Hueys, patrol boats and protective vests in the war against terrorism.”[3]

Although “less that one percent of the U.S. budget goes to foreign aid” or about “$11.3 billion in economic assistance and $4.3 billion for peace keeping operations and to finance, train, and educate foreign armed forces,” the Philippines is expected to get $50 million in funding to fight terrorism.[4] This is peanuts compared to the top recipients of U.S. aid—Israel with $2.1 billion per year in military aid and $600 million per year in economic support; Egypt with $1.3 billion in military aid and about $615 million for social programs; Columbia with $540 million per year to assist battle drug trade and terrorist groups; Jordan with $250 million in economic support and $198 million in military financing.[5] With the advent of war on terrorism, the windfall beneficiaries include Pakistan, key ally in the war in Afghanistan, will get $200 million in economic aid and $50 million in military support (the U.S. has also arranged a debt-write-off of $1 billion in loans from the World Bank and IMF); Turkey, for providing military support and helping track terrorist financial networks, $17.5 million in military aid; Central Asian States, for providing air bases for U.S. operations, Uzbekistan will get $43 million, Kyrgyzstan will get $4 million; and post-war Afghanistan, has already received $450 million in humanitarian and reconstruction aid and will get $140 million in economic and military assistance.[6]

The Philippine package, after all, is attractive enough for providing support to the U.S. war on Iraq, even at its pre-war stage as heralded by the polemics of anti-terrorism in the aftermath of the September 11 event. It booted out two Iraqi envoys on the eve of the war, “found to have taken pictures of the American military cementary, the day before the Memorial Day celebration,” asking them to leave within 72 hours.[7] Philippine President Gloria Macapagal-Arroyo offered the U.S. auxiliary services to its troops, use of airspace and refueling facilities during the war period and “humanitarian assistance and peacekeeping” in the post-war period.[8] It will even shoulder the cost of sending a peacekeeping force to Iraq, amounting to P600 million even as it hits its worsening deficit level in years.[9] Arroyo also plans another round of joint Philippine-U.S. war exercises from April 25, as we speak, to May 9, 2003 involving 1,200 U.S. troops and 2,500 Filipino soldiers. Hailing the exercises, she says, “Far from being a magnet to terrorism, the RP-US partnership is an effective deterrent to terrorism because it affirms the principle of transnational vigilance.”[10] The following month in June, another joint war exercises is expected to be held in Sulu, Basilan and parts of Zamboanga.

The on-going exercises is considered as the “second large insertion of U.S. troops in the Philippines since September 11, 2001.”[11] “Soon after invading Afghanistan in the fall of 2001, the U.S. opened a ‘second front’ in its worldwide war—landing hundreds of troops on the Basilan island in the Sulu Sea and on the larger island of Mindanao in southern Philippines in January 2002.”[12] If in the past the U.S. troops were there simply as “advisors,” U.S. Defense Chief, Donald Rumsfeld is “openly declaring that the troops involved in the new deployment will take on a combat role in the offensive mission.”[13] The sites of the exercises involves areas where the Muslim people’s and communist party’s groups are waging a war against the reactionary government. The U.S. is eyeing the section of the Philippines for the expansion of its economic interests as the area holds potential oil and gas resources, and political interests, in its desire for strategic bases in Southeast Asia, even as this is against the Philippine constitution.

Being the U.S. major stalwart in Southeast Asia, Arroyo seems to be in denial of the U.S. anti-terrorist backlash among Filipino migrants in the U.S. Last April 24, 55 more deportees from the U.S. arrived in the Philippines, bringing the total deportees to 200 since last year.[14] Earlier returnees were handcuffed during the flight. Armed with newly trained military personnel that benefited from joint-military exercises in the prior years, military combats with Muslim and communist groups have become more bloody in recent encounters. Seven children died from various illnesses at evacuation centers, bringing the total to 23 deaths in fighting in Pikit, North Cotabota since February 11, 2003.[15] “At least 36,000 people, 15,000 of them children, have been crammed in ill-equipped refugee sites.”[16] Arroyo also was only too happy for the inclusion of the Communist Party of the Philippines and its armed group, the New People’s Army, in the U.S. official list of “foreign terrorist organizations,” with its chief consultant, Jose Maria Sison as a “terrorist” and demanded that the Dutch government, where he is residing in exile, extradite him to the Philippines.

What Arroyo has done vigorously for the U.S. is to “turn the ‘war on terrorism’ into a war on the left.”[17] “From $55 million more in military aid recently approved by the U.S. Congress, Manila plans to recruit 7,000 new soldiers and 15,000 miliamen, raising the specter of the dreaded Civilian Armed Forces Geographical Units (CAFGUs), which operated with impunity in the countryside during the Marcos dictatorship. The Philippines is now the fourth highest recipient of U.S. military aid globally and the highest in Asia.”[18] Last April 22, two human rights leaders—Eden Marcellana of Karapatan-Southern Tagalog and Eddie Gumanoy of Kasama-Timog Katagalugan--were kidnapped and killed by paramilitary death squads in Naujan, Oriental Mindoro.[19]

Arroyo’s rosy description of the Philippines’ role in postwar Iraq—more Filipino contractual workers to be hired in the rebuilding—is baseless as the U.S. Office for Reconstruction and Humanitarian Assistance has only been allocated $2.4 billion, while the cost of the was is pegged at $79 billion.[20] The U.S. is not in good shape to dole out promises and aid. After all, its balance-of-payment deficit is nearly $3 trillion since 1982, and still growing larger. Foreign investors have claims amounting to $8 trillion of the U.S. financial assets. With Iraq’s debt commitment of some $199 billion after the invasion of Kuwait, including $57.2 billion in pending foreign contracts, the cost of its rebuilding would surely be greater.[21]

What the U.S. in undertaking is a project of coercion to improve its economic interest and stake. What the Philippines and other countries with vested interests is hoping is to partake of the windfall of the U.S. war on terrorism, agreeing to subcontractual aspects of the impossible global project. A Pax-Americana based on the global networking of anti-terrorism is a conduit to the larger project of expanding U.S. economic and political interests.

This, I think, is the terror of globalization—the expected push-and-pull strategy of the most powerful country in the world to do anything and everything to get what it wants, as “America’s sovereign right to do whatever it pleases.”[22]

Why do we allow it, even only in our minds?

The Pleasures of Globalization

The U.S. not only leads the world militarily, but it also leads it culturally. While U.S. boxoffice draw amounted to only $8.413 billion in 2001, its share of the market in the European Union is 66%.[23] Hollywood leads the world in film production, aiming for a global audience. As such, shares of local cinemas are dwindling: Canada, 2%; Denmark, 30.46%; Iceland, 21%; Finland, 14.9%; Norway, 6%; Sweden, 24%; Belgium, 2%; Netherlands, 9.5%; Switzerland, 4.2%; United Kingdom, 11.73% (U.S. share is 81.41%); Italy, 19.4% (U.S. is 59.7%); France, 39% (U.S. is 51%); Spain, 18% (U.S. is 67%); Germany, 16.2%; Australia, 7.8% (U.S. is 80.6%); Japan, 39%; and Korea, 33%.[24] The Philippines output of films per year has been steadily decreasing—180 films in 1996, 210 films in 1997, 160 films in 1998, 120 films in 1999 and 103 films in 2000.[25] It is only India that continues to increase its film output in Asia, from 649 films in 1996 to 855 in 2000.[26]

Hollywood released 461 films in 2001, with an average cost per film produced by major studios at $47.7 million and average marketing cost at $31.5 million.[27] How can any other country outside compete with Hollywood, where it only takes $8.1 million to produce an average feature film in the United Kingdom, $3.9 million in France, $2.4 million in Italy? The cost of a Hollywood production is exceedingly high because it attempts to cater to a global audience. It can afford to invest huge sums of money because it hopes to capture, take hold and expand its world market.

But far more importantly, as Jack Valenti, Hollywood stalwart, says, “Going to the movies is the American remedy for anxieties of daily life.”[28] What Hollywood has trained global movie audiences is to use its films as a filter to process individual and collective anxieties. This is ironic considering that Hollywood films themselves contain the very source of our collective anxieties—war, crimes, gangs, serial killers, romance or lack of it, among others. What these films do is to provide as a fantasy filter to process our everyday lives; in other words, the grid to process individual and collective anxieties. Thus, neoliberalism takes on not only an economic determination but also a cultural one. Using the experience of film and burgers, I contend that neoliberalism lays the ground for the eventual parallel use of force by American imperialism, making available pre-disposed ideologies and material popular culture to accept U.S. global dominance.

There is a scene in the commercially and critically successful film Black Hawk Down (Ridley Scott, director; 2001), showing two American soldiers in separate scenes, isolated from their troops, fearing for their lives against the chaos of militia and citizens of Mogadishu in Somalia. Though fearing imminent attack from the mass of angry and unruly Somalians, acting like a mob, the two soldiers bravely await their fate. One fights back, killing a handful of Somalians; the other cluthes the back-to-back photos of his wife and kid. The inevitable happens—one soldier is eventually shot dead, is undressed and brought outside, carried on his back like a cruxified victim; the other is mobbed by the crowd, and despite this, manages to grasp the photos, until the militia head announces that the soldier is claimed by their group.

The scene blurs the real, the historical is predisposed in the service of the imaginary. Though the film narrates the ill-fated humanitarian mission of American soldiers in Somalia in 1993, it valorizes Pax-American effort to be in the service of the neoliberal democratic cause. Only the American actors are humanized, given three dimensional aspects in which audience readily identifies with. The Somalians are represented as a mob, only made distinct by a massification of black unruly bodies. The audience allows the historical shutdown. As in any experience of moviegoing, the rational takes a vacation, allowing for a suspension of belief. The body cognitively reacting to the violent scene, in memoriam to American valorization.

The scene, like the film itself, represents an aestheticization of the real and historical. It uses the very modes of representing the real in documentary filmmaking or even in cable news reporting (single camera movement, tracking shots, jittery movements, under- and over-exposed shots) but for the purpose of exposing and privileging the filmic reality. Thus the conventions of the real are made hyperreal in the postmodern in-mixing of styles and devices to render the imaginary as valid, legitimate and determinant of truth-claims. Integral to the aestheticization is the star system, making prominent young Hollywood leading men Josh Harnett, Ewan McGregor, Tom Sizemore and Eric Bana, to name a few, as representatives of the historical personality of American soldiers in Somalia.

As young Hollywood stars taking on gritty roles of American army soldiers, like the film itself, these actors humanize the American soldier personality, in turn, humanizing the very modes in which actual imperialism operates. The Hollywood male actors, like the film itself, become an index without a referent. Thus imperialism itself becomes devoid of real historical and epistemic stakes, becoming a fantasy realm quite pleasurable yet indistinguishable from historic claims. It is not surprising that the film side-tracks the issue of the real. This is especially interesting as the film itself is based on the book by Mark Bowden. The basis of hyperreality is filtered through organic representations of the real—all claiming truth of the historical—devoid of the historicity of the real.

Both in film and in history, 18 U.S. soldiers and 500 Somalians died. That remains undistinguishable. However, the presentation of visible evidence in film remains favorable to American heroism. U.S. heroism and soldiering become perennial themes and characters as African nationals are similarly lumped as militiamen and mob, out to get their revenge. In the end, despite and inspite of antagonism from Third World entities, Hollywood closure sutures the triumph of the white hero. In the end, as filmic imaginary forebodes, U.S. sponsored and led globalization triumphs. Hollywood films become the apologia and apotheosis of U.S. economic and political ventures.

Fastfood burgers and experience dominate daily culture, even those in non-First World scope. Thus, like the culture of burgers and fastfood, and other spheres of imperial daily life or what is known as the McDonaldization of experience, the experience with the real is standardize through the experience with the imaginary. McDonalization means the standardization and rationalization of experience to a level of the hyperreal. As Douglas Kellner states, “McDonald’s experience is a hyperreal one, in which its model of fast-food consumption replaces the traditional model of home-prepared food with commodified food, which then becomes a model for food production, replicated through frozen and prepared food and the spinoff of countless other chain fastfood restaurant businesses.”[29] Furthermore, as Kellner explains, “McDonaldization is part of a new global form of technocapitalism in which world markets are being rationalized and reorganized to maximize capital accumulation.”[30]

Like Hollywood films that seek about two-thirds of its market outside the U.S. U.S. business ventures also vie for a global market. “McDonald’s reported that in 1996 and 1997 they intended to open around 32,0000 new restaurant of which around two-thirds would be outside of the USA… [Whereas] in 1985, some 22% of the units were located overseas accounting for $2.2 billion (20% of total) sales and 18% of operating profit: by 1996 these figures were $14 billion (47% of total).”[31] Presently, there are some 30,000 McDonald outlets in the world, 13,000 of which are in the U.S.[32] Thus the stress is to globalize the American pop culture product, selling American values as much as the image, even as the image itself is immersed in fat and cholesterol (say in burgers) or pulp and pure image (in Hollywood films).

Such intensified efforts to sell globally have productively banked on the image of American globality and global products. What is negated, like in Hollywood films, is the contact of the historical and real. Nutrition issues are abated in favor of fabricated nostalgic images of children savoring fries, family bonding, intergenerational interaction and multicultural consumption. For even if the consumer was to know of the nurtritional contents of Big Macs, he/she would still be in denial—the imaginary has once again triumphed over the real.

In light of the fact that nutritional experts almost universally agree that the kind of food sold by McDonald’s is bad for you. With 28 grams of fat, 12.6 of which are saturated, in a Big Mac, and 22 more grams in and order of French fries, along with 52 additives being used in its various food products, it is scarcely surprising that an internal company memorandum would state that: “we can’t really address or defend nutrition. We don’t sell nutrition and people don’t come to McDonald’s for nutrition. When the company’s cancer expert, Dr. Sydney Arnott, was asked his opinion of the statement that “a diet high in fat, sugar, animal products and salt and low in fibre, vitamins and minerals is linked with cancer of the breast and bowel and heart disease,” he replied, “If it is being directed to the public then I would say it is a very reasonable thing to say.”[33]

With more aggressive tie-ups with popular films and pop culture artifacts and toys for children, fastfood offers a diversified multicultural intra-historical consuming experience. It creates nostalgia, the idealization of the past no matter how imperfect it originally was. This nostalgia is perpetuated in fastfood, realizing the impossibility of reacquiring the past through the present consumption mode, even as this present experience is imbued with the reality of production. Fastfood employees, like employees in the service sectors of postindustrialism, are suffer from low wages, poor working conditions, and subcontracting labor practice. Service sector employees are considered full-time nonpermanent employees, and thus, not entitled to non-wage benefits. They also suffer from poor working conditions, like the requirement to remain standing for long periods of time during work, wage deductions for shortages in cashier tabulation, long working hours, and so on. They are also subcontracted employees, part of the thrust of the service sector for flexible labor. This means that before six months of their hiring in which their employers are obligated to employ them on a permanent status, they are terminated.

How long McDonald’s cleaners must work to buy a BigMac


Australia

Big Mac

Staff

A$3.00 US$1.58

A$10.61 US$5.60 per hour

China

BigMac

Sales staff

Rmb9.90 US$1.19

2.5 US$0.30 per hour

Hong Kong

BigMac

Cleaner

HK$10.20 US$1.30

HK$15.00 US$1.92 per hour

India

McChicken burger

Min wage

IRs48 US$0.98

IRs5.60 US$0.11 per hour

Malaysia

Big Mac

Cleaner

MR4.30 US$1.13

MR3.00 US$0.78 per hour

NZ

Big Mac

Worker

NZ$3.95 US$1.72

NZ$8.30 US$3.61 per hour

Pakistan

Big Mac

Cleaner

PR185 US$3.08

PR13 US$0.22per hour

Philippines

Big Mac

Staff

P65 US$1.27

P28 US$0.54 per hour

South Korea

Big Mac

Staff

W 3,100

W 2,100 per hour

Sri Lanka

Big Mac

Worker

SRs265

SRs45 per hour

Thailand

Big Mac

Min wage

B55 US$1.26

B20 US$0.46 per hour

Source: ALU Issue No. 42, January - March 2002 [34]

The conditions of work and pay are prohibitive even for the fastfood employee to partake of the consumption experience. “Taking extreme examples, an Australian cleaner could buy three BigMacs after working for one hour; whereas a Pakistani cleaner would have to work for more than fourteen hours to buy the same burger.”[35] Fastfood outlets target young mobile people for work. These young people, especially in developing nations, realize consumer power for the first time. Their labor are considered as overvalued labor yet in due time, with continuous deskilling required, their labor potentials remain undeveloped. Yet given these material reality of labor in production and nutrition in consumption, many consumers will not be stopped from their burgers and fries or from their experience with the U.S. global dream.

Terror remains and is perpetuated in the production of amnesia over these realities in favor of imaginative reality. Terror is sugar-coated in historical reality in order to swallow the bitter pill of the after-effects. Not only are nutrition and unfair labor practices are perpetuated but also the very negation of the historic realities of imperialism, remaining abstract and indiscent. Popular culture therefore becomes nexus, if not dialectically related, to political and economic cultures.

With the lingering of the U.S. war on Iraq, McDonald’s sales has plunged for 13 straight months, falling 3.7 percent in the U.S., 5.4 percent in Europe, and 9.9 percent in Asia, Middle East and Africa markets.[36] The plunge was also a reaction to currency adjustments and the spread of Severe Acute Respiratory Syndrome (SARS) in the Asia Pacific, than to the actual boycott of McDonald’s as a symbol of U.S. global domination. U.S. popular culture and political culture remain normative of experience--how to see world, experience reality, the experienciation of the real via the filter of the imaginary. U.S. Defense Secretary Donald Rumsfield is right when he says, “When the dust has settled in Iraq, military historians will study this war. They will examine the unprecedented combination of power, precision, speed, flexibility—and I would add compassion employed.”[37] Popular culture ensures that space of a humanized imperialism. Precisely because culture is necessarily ideological, the imperialist global project allows the relinquishing the real and historical in favor of the imaginative and fantastic reality. This remains, in our indifference and patronage, the biggest terror of all.

Endnotes:



[1] Enrico dela Cruz and Cecille Yap, “Gov’t overshoots 1st quarter deficit target by P3.7B,” http://www.inq7money.net\breakingnews/view_breakingnews.php?yyy=2003&mon…, 22 Apr 2003.

[2] Jennie L. Ilustre, “‘Active support’ nets RP more aid from US,” http://www.inq7.net/nat/2003/feb/07/text/nat_2-1-p.htm, 6 Feb 2003.

[3] Ibid.

[4] Council on Foreign Relations, “Foreign Aid,” http://www.terrorismanswers.com/policy/foreign aid_print.html. The amounts are based on Bush’s 2003 budget proposal. For another listing of U.S. military and economic aid, see James Ridgeway, “Arms-Twisting,” http://www.villagevoice.com/issues/0311/ridgewar4.php. This list includes U.S. allies, Angola, $14.1 million in aid annually; Chile, $5,151,813 in military sales; Guinea, $132,000 in military sales and $26.4 million more; Cameroon, $64,000 in arms sales; Mexico, $14,451,000 in military sales, $22.4 billion in aid; Pakistan, expected to get $305 million in aid: and Bulgaria, $4.5 million in sales. All of these countries are non-permanent members of the U.S. Security Council. See also “Arms, Aid, and the War with Iraq,” http://www.fas.org/gulfwar2/at/ which reports that “Djibouti, the Philippines, and Columbia share the $308.1 million in military aid with the Gulf and Eastern European nations… All are participating in the war on terror. It is worth noting that the Philippines and Columbia have provided political support for the war on Iraq.” Also, Barbara Slavin, “U.S. guilds war coalition with favors—and money,” http://usatoday.printthis.clickability.com/pt/cpt?action=cpt&expire=&urlID=55164…

[5] Council of Foreign Relations, ibid. Peru, Ukraine and Russia each receive $200 million per year in economic and military aid.

[6] Ibid.

[7] Veronica Uy, “Manila asks 2 Iraqi envoys to leave in 72 hours,” http://www.inq7.net/brk/2003/mar/24/text/brkpol_9-1-p.htm, 24 Mar 2003.

[8] “Macapagal offers airspace, refueling stops to US troops,” http://www.inq7.net/brk/mar/21/brkpol_6-1.htm, 21 Mar 2003.

[9] “Lawmaker seeks probe on RP mission to Iraq,” http://www.inq7.net/brk/2003/apr/23/text/brkpol_22-1-p.htm, 23 Apr 2003.

[10] Fe B. Zamora, “RP ‘vulnerable to terror’ without US, says Macapagal,” http://www.inq7.net/brk/2003/apr/25/text/brkpol_15-1-p.htm, 25 Apr 2003.

[11] Revolutionary Worker, “Escalating the Unjust War in the Philippines,” http://rwor.org/a/v24/1181-1190/1189/philippines.htm. The estimate here involves 1,700 U.S. troops.

[12] Ibid.

[13] Ibid.

[14] “55 deportees from US arrive at Clark airport,” http://www.inq7.net/globalnation/sec-new/2003/feb/28-02.htm, 25 Apr 2003.

[15] Jeffrey Tupas and Edwin Fernandez, “7 more kids die in Pikit evacuation centers,” http://www.inq7.net/nat/2003/mar/23/text/nat_3-1-p.htm, 22 Mar 2003.

[16] Ibid.

[17] Eduardo R.C. Capulong, “Philippines: Arroyo turns the ‘war on terrorism’ into war on the left,” International Socialist Review (Sept/Oct 2002), http://www.thirdworldtraveler.com/Asia/Arroyo_WarOnLeft.html.

[18] Ibid.

[19] Alliance of Concerned Teachers, “Justice for Ka Eden and Ka Eddie!” actphils@yahoogroups.com, 24 Apr 2003.

[20] Niall Ferguson, “The True Cost of Hegemony: Huge Debt,” http://www.nytimes.com/2003/04/20/weekinreview/20FERG.html?pagewanted=p…

[21] “US manages interests by pushing for Iraq debt relief,” pinoytok@yahoogroups.com, 16 Apr 2003.

[22] From John Chuckman, “America’s Sovereign Right to Do Whatever It Pleases,” YellowTimes.org, pinoytok@yahoogroups.com, 13 Apr 2003.

[24] Ibid. Korean figure from Jack Miles and Douglas McLennan, “Global Crossing,” http://www.artsjournal.com/artswarch/Globalculture%20-1.htm.

[25] Screen Digest, quoted in ibid.

[26] Screen Digest, quoted in ibid.

[27] Ibid.

[28] Ibid.

[29] Douglas Kellner, “Theorizing/Resisting McDonaldization: A Multiperspectivist Approach,” http://www.uta.edu/huma/illuminations/kell30.htm.

[30] Ibid.

[31] Quoted in ibid.

[32] Deborah Cohen, “McDonald’s Sales Down for 13th Month,” 10 Apr 2003, UPCURE@yahoogroups.com.

[33] Quoted in Kellner, ibid.

[34] “How long McDonald’s cleaners must work to buy a BigMac” http://www.amrc.org.hk/4202.htm.

[35] Ibid.

[36] Cohen, ibid.