Saturday, January 13, 2007

Berdeng Passport (Dagli sa Krisis column)

Madalas ko na ring nagamit ang aking pasport. Mula sa kulay lupang kayumanggi, bigla na lang itong naging luntian. Kulay ng pag-asa at kalikasan, di ba?

Pero walang bisa ang agimat ng berdeng pasport. Tila pa nga magnet ito nang mas mahabang interogasyon mula sa mga immigration officer. Minsan pumasok ako ng San Francisco, para akong nagte-thesis defense. Tinanong kung ano ang itinuturo ko. At nang sagutin kong “Philippine Studies” ay ipinapaliwanag ito nang hindi naman nakikinig sa akin.

Mabilis ang pagpihit ng mga pahina ng aking pasport. Mukha pa naman Filipino itong immigration officer. Mas galing ka sa mas mahirap na bansa, mas suspetsado ka bilang magt-TNT (tago nang tago) kung sa Amerika, O (bilog) kung sa Japan, terorista, katulong o entertainer.

Mabuhay ang latak ng mundo! Ang mga Filipino na naninilbihan sa poder ng mayayamang bansa, integral sa pagsulong ng kapital, ay tinitiris naman sa bawat pagkakataon. At sa pagkakataong ito, parang pinagsasayaw sa bubog bago tatakan ng selyo ng opisyal.

Pinagdusa na nga tayo sa pagpila at pangangatog sa mga embahada ng bansang ating papasukan, pagdating pa sa mga bansang ito, lalo pang pinalalakas ang kabog sa ating puso. Bigla tayong maprapraning. Baka pabalikin ako, baka kulang ang aking papel, baka nagkamali lang sa embassy… Puro baka.

Sa maraming mauunlad na bansa, hindi na kailangan ng visa para magbiyahe. Hindi ba kay ginhawa nito? Bibili ka lang ng tiket sa eroplano para sa bansang gusto mong puntahan at parang magic, fly ka na doon.

Walang paglalakad ng paluhod sa simbahan para dumulog sa mga santo’t Nazareno na paboran ng consul ang kapalaran ng aplikasyon. Walang pamamawis nang butil-butil. Pero mayroon pa ring pistang padespedida o jeep-jeep na kamag-anak na maghahatid sa airport.

Kaya pinangarap ko ring maging Hapon, Canadian o Singaporean, mga mamamayan na hindi na nga kailangang sandamakmak na gintong halagang sticker na visa ang nakadikit sa pasport. Unang pahina pa lamang, kasama ng larawan, matunghayan pa lamang ang nasyonalidad, keri na. Mabuhay, welcome to the Bahamas, Brazil, United States, United Kingdom!

Pero kung Filipino ka, kahit sampung milyon na ang nasa labas ng bansa bilang OCWs (overseas contract worker), walang paggalang sa berdeng pasport. Kaya naiinsulto ang tunay na mayayamang Filipino dahil nakakaangat man sila sa sarili nilang bansa, sa labas naman, bigla silang nagiging katumbas lamang ng iba pang mayroon ganitong nasyonalidad.

Sa Detroit naman, napagkamalan akong seaman. Magluluto raw ba ako sa bapor? Sa Osaka naman, nang makita nilang profesor ako sa isang unibersidad doon, bigla akong nakadama ng paggalang. Napabilis ang proseso ng aking pagbabalik sa trabaho.

Maliit na booklet ang berdeng pasport pero nakataga sa bato ang maraming bagay. Nakasulat dito kung ano ang pasport number na paulit-ulit na tinatatong at pinapasulat sa mga dokumento, kasama ng petsa ng pagkaisyu at expirasyon ng pasport. Nandoon ang litratong pilit man ngumiti ay medyo hirap pa rin ilusot ang agam-agam ng realidad ng pangingibang-bayan.

Ang litrato ay mayroon sariling kodifikasyon. Mula sa size nito, hanggang kung anong bahagi ng mukha ang dapat ipakita at itago, kung ano ang dapat isuot ng babae at lalake ay malinaw na nakasaad sa guidelines bago pa man mag-apply ng pasport at visa.

Mayroon ngang ipapalabas na sine dito, “La Visa Loca” ni Robin Padilla. Batay sa trailer, tungkol ito sa perenyal na aplikasyon at denial ng US visa ng isang taong tampok na pinangarap na makapunta sa bansa ng gatas, orange juice, tsokolate at hamburger. Ang nakakatawa sa trailer ay isang tila fantasy scene.

Binaligtad naman ang sitwasyon. Si Robin ang naging masungit na consul at bago pa man makapagsalita ang ninenerbyos na putting aplikante, ay kaagad itinatak ang denied na marka. Power-tripping lang siguro itong pantatak. Para kang mayroong magic wand kung ikaw si Tinkerbell, bato kay Narda, nunal sa tabi ng ilong kay Ate Guy, gavel kung ikaw ang judge.

Maari mong gawing maligaya at maaliwalas ang buhay ng aplikante. Maari mo ring kitlin ang lahat ng kanyang pangarap. Pero tulad ng kawayang hindi maputol-putol, magpapatuloy pa rin ang buhay ng abang aplikante—doon man o dito.

Kaya apply lang nang apply. Mahal man ang visa application, at para na lang lotto at sweepstakes ang paniniwala ng tao, e kung mabunot ang iyong numero at mabigyan ka nitong ginintuang biyaya? Sulit na rin. Sulit ang mga kalyo sa tuhod, mga isinanlang kalabaw at sakahan, mga panobena at pagdulog sa Birhen.

Para itong diploma. Gagawin ang lahat ng sakripisyo, makamit lamang itong mahalagang papel na inaakalang pasport sa mas mabuting buhay. Ito na ang huling pasport—mismong ang pagkakamit ng pasport ang pasport sa mabuting buhay. Wala na sa sariling bansa ang kaginhawaan, nasa ibang bansa na.

Kaya ang pasport ay indikasyon kung bakit tayo naroon at wala rito, kung bakit pag-alis at pagdating pa lamang ay masaklap na karanasan ng mas kababaang uri. Kay lungkot ng buhay pero ito ang buhay natin. At ang kalungkutang ganito, pagpasok pa lamang sa ibang bansa, ang naghuhudyat ng posibilidad na maari rin sumaya sa paraang sakripisyo.

Malungkot tayo sa ibang bansa para maging maligaya ang mga mahal sa loob ng Pilipinas.

Wednesday, January 03, 2007

Kultural na Bilang, Contend Xmas Party 06

Kultural na Pagtatanghal, Contend Christmas Party

Afterword: Akademya at Pagpaslang (mula sa Kontra-Gahum: Academics Against Political Killings)

Sa digital film na Ang Daan Patungong Kalimugtong (Mes de Guzman, direktor, 2005), tahimik na ipinakita ang pang-araw-araw na buhay ng dalawang magkapatid, mula bahay tungo sa malayong eskuwelahan. Kape lang ang almusalan; bitbit ang iisang pares ng unipormeng araw-araw ay nilalabhan at ibinibilad para magpalit-bihis kapag malapit na sa eskuwelahan; tunay na malayo, matarik, maputik ang daan patungong Kalimugtong, ang sityo ng eskuwelahan. Sa loob ng eskuwelahan, ang mabait na batang guro ay hindi regular dahil walang item, at dahil na rin tatlong beses na itong bumabagsak sa board exams. Siyang nagtuturo ay kulang sa kakayahang magturo, kaya sa huli ay napilitan na lamang mag-abroad. Ang paratihang ulam sa bahay ay mula sa sayoteng talbos at bungang nakatanim sa bakuran. Iniiwan ang dalawang bata ng kanilang nakakantandang mga kapatid para magtrabaho sa palengke at minahan. Sa murang edad, sila ang nag-aalaga sa kanilang sarili, sa maysakit na lolo, at sa baboy at manok. Sa mahabang panahon ng pagkawala at pagbabalik ng nakakantandang magkapatid, inaabangan din ng mga nakakabata ang pasalubong na chips, damit, ketsap, bagoong, at iba pang galing sa lugar ng komersyo.

Mabagal ang daloy ng kuwento ng pelikula, isang kuwento tungkol sa labis na kasalatan at kawalan sa mundo. Maliit ang mundong iniinugan ng mga tauhan, gaya ng paulit-ulit na inaawit ng paslit na lalaki. Maganda ang hamog at bundok, malamig at sariwa ang hangin, at peryodikong may naririnig na putukan sa karatig-lugar, gayunpaman, puno ng kasalatan. Ang kasalatang ito ay tinutunghayan bilang normal na buhay. Salat sa trabaho, sahod, tirahan, may kakayahang guro, gamit sa pag-aaral, pagkain, malinis na tubig, kabuhayan, at kalidad ng buhay. Ang pangunahing nagbibigay ng ritmo ng buhay ay ang pagpasok sa eskuwelahan ng dalawang musmos.

Kung itong institusyon naglalayong magbigay ng magandang kinabukasan sa maraming nagpursiging mag-aral ay isang fixture na lamang ng pang-araw-araw na buhay, ano pa ang papel ng edukasyon sa kasalukuyang predikamento ng labis na kasalatan sa malaking bilang ng mamamayan? Saan hahantong ang mga batang ito kung ang mundong kanilang iniinugan ay tunay ngang maliit at minamaliit, tulad ng pag-away ng batang babae sa kaklase dahil sa pagtuksong mabaho ito dahil nga iisa lang ang pares ng uniporme nito? Matwid ba ang araw-araw na pagpupursigi sa daan ng Kalimugtong?

Hindi kaya ang mismong idea ng edukasyon ay isa nang aparisyon, nangangako ng spiritwal pero hindi materyal na katubusan? Na ang mga bata ay pumapasok dahil bahagi ito ng ritmo ng kanilang normalisadong buhay sa laylayan ay hindi magandang pangitain ukol sa edukasyon. Ang kaalamang isinasaulo—fractions, pronouns at baranggay—ay walang halaga sa materyal na realidad ng mga musmos at iba pa nitong kaklase. Sa huli, ang magkapatid na kasama ng mga musmos sa paglalakad patungong eskuwelahan ay pinatigil na lamang ng magulang para tumulong sa bukid. Sila namang magkapatid ay nagpapatuloy sa paggising, pagkape, pagtahak ng landas, pagpalit ng uniporme malapit sa eskuwelahan, at pag-uwing gutom. Alin ang mas malaking trahedya?

Sa batayang antas, sino na lamang ang nakakapag-aral? Isang napakalaking pang-uring pribilehiyo ang makapag-aral, at umabot sa at makapagtapos ng kolehiyo. Sino ang nagtuturo? Ano ang pangarap na maaring matupad sa pag-aaral at pagtuturo? Ano ang papel ng akademya sa meta-realidad ng labis na kasalatan at sa politikal na pagpaslang? May laban ba ang akademya sa usaping politikal—mabago ang lipunan—sa neoliberal na pangarap (mula sa kasalatan ng kaalaman ng guro hanggang sa kanyang desisyong mag-abroad, pati na ang mga asignatura at textbook sa klase sa pelikula) at manaka-nakang realisasyon nito (madalang na pasalubong kapalit ng mahabang panahon ng pagtitiis)? Nag-aaral at nagtuturo na lamang ba tayo dahil wala nang ibang gagawin sa ating pang-araw-araw na buhay? Iisa lamang ba ang daan, at ito ang daan patungong Kalimugtong?

Lumampas na sa 700 ang politikal na pinaslang simula 2001. Mahihigitan na ni Gloria Macapagal Arroyo ang karumaldumal na kombong rekord sa pandarahas nina Corazon Aquino, Fidel Ramos at Joseph Estrada. Walang panahon na hindi gumamit ng fasismo ang estado. Pero walang kasing sistematiko at integral sa pagpapanatili ng bangkaroteng pagkapangulo ni Arroyo na sa simula’t sapul ng kanyang pagbawi sa desisyong huwag tumakbo, ang akusasyong pandaraya sa eleksyong hindi sinagot maliban sa “I am sorry,” pati na ang korapsyon ng kanyang pamilya, appointees at gobyerno ay hindi pa naiibsan ng moral, elektoral at panghustisyang reafirmasyon. Ang rhetorika ng matatag na republika ay hindi hangin lamang, may buong pwersa ng lehitimasyon ng karahasan bilang pambansang polisiya ng kanyang estado. At nakakabagabag ang dumarami ng bilang ng biktima ng fasismo. Nakakabagabag nga ba? O mas nakakabagabag ang katahimikan?

Ginawang kagyat at maigting ni Arroyo ang pagbwelta sa politikal na pagtutol sa kanyang pamahalaan, kabilang dito ang hanay ng mga politikal na posibilidad--ang paulit-ulit na pagtapon ng mga kasong impeachment ng mayoryang representatibo sa Kongreso, marahas na dispersal ng raliyista bago pa man makaabot sa daang Mendiola, pag-igting ng digmaan sa kanayunan sa suporta ng U.S., at itong politikal na pagpaslang. Hindi lamang kumakapit sa kapangyarihan si Arroyo pero ginagamit niya ang kanyang kapangyarihan para itaguyod ang matatag na republika ng imperyalistang negosyo at pamahalaan. Ang moda ng pamamahala niya ng estado ay gawing bastyon ng neoliberalismo ang bansa sa abot ng makakaya nito (overseas contract work at call centers nga ang pinakamaigting na halimbawa nito sa kasalukuyan) bilang paraan ng sabayang pagdisimulado nito ng kabangkarotehan ng kanyang gobyerno at ng mga tumutuligsa nito (mula kontra-GMA hanggang kontra-estado).

Noong Agosto 2006, marahas na dinisperse ang protesta ng mga hanay ng mga janitor na nawalan ng trabaho sa desisyon ng University of the Philippines-Diliman na kumuha ng ibang ahensyang magbibigay serbisyo. Doble kawalan-halaga ng buhay ng abang manggagawa ang naganap—ang pagkawala ng kanilang trabaho, at ang pagyurak sa kanilang karapatan para magprotesta. Dapat sanang magtaka na ito ay naganap sa isang pamantasan, sa UP pa! Pero hindi na ito nakakagulat dahil maging ang UP at ang akademya ay nababalutan na ng simptomas ng pasismo sa ngalan ng neoliberalismo. Hindi nga ba ang UP Los Banos ay dumanas ng pasistang pamamalakad sa campus sa ilalim ng nakaraang Chancellor nito? Ang mga pribadong eskuwelahan ay tila mga kampong militar sa high-tech screening ng ID at sa proliferasyon ng security guard. Maging ang disenyo ng mga pribadong eskuwelahan sa Taft at Mendiola sa partikular—lagusan ng mga tao, entrance at exit, pagdagdag ng gusali sa kumikipot na campus—ay walang konsiderasyong magbigay ng publikong spero sa sarili nitong mag-aaral. Hinihikayat ang bawal—bawal magtipon, bawal magdiskusyon, bawal magrally.

Ang rebisyon ng mga kurikulum para higit na magsilbi sa iniimaheng global na manggagawa, pagbawas ng subsidyo ng gobyerno sa edukasyon, komersyal na pagtaas ng matrikula, paghimok ng pondo mula sa pribadong tao at sektor, at diin sa dagdag na kita mula sa lupain at iba pang asset, kasama na ang intelektwal, ay lalong nagpapahina sa posisyon ng akademya sa meta-realidad ng masibong paghihikahos at fasismo ng estado. Ang akademiko ay sabayang nakapaloob at nakapalabas sa sitwasyong ito. Mula sa kanyang impluwensya, kasabay ng mga politikal na organisasyon, nagiging aktibista ang ordinaryong mag-aaral. Sa loob ng klasrum, sa loob ng isang semestre, nakakapag-ambag ang guro sa paghulma ng politikal na kamalayan ng estudyante. Dito ay pwedeng magtriple somersault ang kanyang pagdidiskurso sa mga problemang panlipunan at ang pagmungkahi ng politikal na solusyon. Isa ang Pilipinas sa bansang may options pa rin sa panlipunang transformasyon—nadadayang eleksyon, elitistang civil society, kilusang pangmasa, at rebolusyon. Pwede dahil nasa loob ito ng klasrum, sa ligtas na lugar ng akademya.

Nasa labas ang guro sa akto ng pagpili ng estudyanteng maging politikal o hindi--kung nanaisin pa rin ng estudyante na magtrabaho sa call center para makatulong sa pamilya o kung sasapi ito ng Gabriela Youth, Anakbayan o LFS (League of Filipino Students). Tila ito na lamang ang mahalagang pagpipilian ng estudyante sa kasalukuyan. At dahil hindi naman parating may mga politikal na organisasyon, mas marami ang nahihimok na manilbihan sa neoliberalismo na iniendorso at prinoprotektahan ng estado. Umiinog ang mundo at parating kasabay kahit ayaw sumabay ng guro sa pag-inog.

May iba’t ibang figura ng akademiko na nagbibigay-liwanag sa hugis at substansya ng akademya. Una ay ang korapt na akademiko na handang ibenta ang kanyang kaluluwa sa estado--mula sa balon ng ina-appoint ni GMA at ng iba pang pangulo, hanggang sa mga subcontractual na pananaliksik at gawaing intelektwal para sa gobyerno at multinasyonal na negosyo. Ikalawa ay ang akademiko ng civil society, nangangarap ng intelektwal na interbensyon sa kalakarang pang-estado sa pamamagitan ng pag-endorso ng panggitnang uring ipinapataw na politikal na posisyon sa masa—na sa kasalukuyang antas ay mula sa eng-eng na intelektwal na nangangarap mabago ang pambansang politika sa pamamagitan ng pagsinsin ng sistemang elektoral hanggang sa paksyong nagtatangkang paigtingin ang anti-rebolusyonaryong sentimiento at diskurso sa pagdami ng proyekto hinggil sa war at trauma, “failure of the Philippine revolution,” at iba pa. Ikatlo ay ang akademikong tali sa pagtratrabaho para kumita ng sapat, at maari o hindi na mag-endorso ng politikal na paninindigan. Ito ang bulto nang hinahaltak para magkaroon ng balat ng kritikal na masa ang akademya. Ang tatlong figura ay tali sa pang-uring interes, protektahan ang kanilang ganansyang pang-ekonomiya (galing sa estado, global funding agencies, NGO networks na nagbibigay ng pondo, pribadong sektor) sa pamamagitan ng paghayag ng posisyong politikal na hindi tutuligsa sa kanilang benefactor na sa una’t huling usapin ay ineederso ng estado.

Ang ikaapat na figura ng akademiko ay ang aktibista na nag-aambag sa pagiging mapanganib at kontra-estado ng kanyang tinuturuan at mismong hanay. Ito ang nakakapag-ugnay ng loob at labas ng akademya at lipunan sa teoretikal at konkretong antas. At dahil hindi siya tali sa pang-ekonomiyang ganansya, ang kanyang afiliasyon ay tungo sa interes ng masa at politisadong mamamayan. Kung gayon, ang aktibistang akademiko ang nakakasapul ng lohika ng politikal—na ito ay mula at tungo sa interes ng masa, at tungo sa politikal na transformasyong panlipunan. Kaya sa isyu ng politikal na pagpaslang, nanindigang pabor sa gobyerno ang figura ng korapt na akademiko, indibidwal na prumoprotesta ang figura ng akademiko ng elite civil society, kalat ang tugon ng akademikong ang fokus ay kumita o magka-tenure, mag-master’s o magdoktorado, at aktibong pagtutol sa estado ng aktibistang akademiko. Kung ang guro ay tulay ng mga estudyante at uring anakpawis, ng kamulatan at politikal na proyekto, hindi ba’t kabawasan ang nagaganap na politikal na pagpaslang sa indibidwal at kolektibong pagkatao at pagkamamayan ng guro at ng mga sabjek na kanyang ininutulay?

Ang akademya ay nagiging bahagi ng aparatong paramilitar ng fasistang estado. Sa pamamagitan ng kuntsabahang manatiling tahimik, tali sa moda ng produksyon ng karunungan, pagbenta sa intelek sa pinakamataas na makakabili nito o lantarang pagpapagamit sa estado sa gawaing kontra-politikal, ang akademya ay hayag at patagong umeendorso sa fasismo. Sa batayang antas, ang kahilingan sa intelektwal at akademiko ay lumikha ng klasrum at forum na nakakapanghikayat ng politikal na layon. Gawaing kritikal ang atas—makapagsuri ng mga bagay na lampas sa nakikita at sinasabi, pag-ugat ng malalalim na strukturang politika, ekonomiya at kultura na pumapaimbabaw sa paghulma ng mga hayag, at pagsusuri ng pang-uring interes sa mga akda at pangyayari, maging ang panglahi, etnisidad, sexualidad at kasarian, relihiyon, henerasyon at pisikalidad na mga interes. Mapapag-ugnay sa malikhaing paraan ang fractions, grammar at kasaysayan sa mga nagaganap sa karahasan at politikal na pagpaslang ng estado, at ang pag-endorso nito ng neoliberalismo. Kaninong interes ito itinataguyod? Bakit kailangang matuto at magturo ng ganitong mga aralin?

Hindi na ito ang panahon ng pagsaksi lamang, ang pagiging tao-sa-kapaligiran ng mga karahasan ng fasismo at karangyaang isinisiwalat ng neoliberalismo. Patuloy pa rin ang pagpaslang kung ganito, at ang paglusaw sa politikal na proyekto. Aktibo ang panunuligsa kahit aktibo rin ang paglikha at pagsusubstansya ng figura ng aktibista at aktibidad ng aktibismo. Dahil ang figura ng aktibista ang mapanganib na nilalang sa mata ng estado, ito ang pinapaslang. Walang bababa sa panuntunang aktibismo ang hinihingi sa edad ng umiigting na fasismo at neoliberalismo ni Arroyo, at ng susunod pang mga presidente. Kung mas mababa pa rito, ito ay ligtas sa nagmamatyag at nanunupil na mata ng estado. Nagiging kabahagi ang nilalang dahil tanggap na niya ang kapangyarihang nagpapanaginip sa kanya ng pagkain ng tatlong beses, pagtratrabaho sa call center at sa ibang bayan. Nagiging pwersa na siya ng proyekto ng estadong naglalayong supilin ang anumang pagtatangka ng subersyon at radikalisasyon. Tahimik na mamamayang kumakayod para sa pamilya ang nagiging imahen ng katiwasayang pang-estado. Hindi mananahimik ang estado matapos ng kasalukuyang yugto. Sa kondisyong malakolonyal at malapyudal, nananatiling instrumento ng pagpapanatili ng estadong nagpapanatili ng neoliberalismo ang fasismo.

Pinapaslang na ang mga estudyante at kabataan dahil sa kanilang politikal na paniniwala, bahagi nito—politikal man o politika ng pagsang-ayon—ay kontribusyon ng guro sa loob ng eskuwelahan. Sa labas, pinapaslang naman ang manggagawa, magsasaka, pastor, peryodista, abogado, feminista, manggagawang kultural at karapatang-pantao, lider at kasapi ng masang partidong politikal, at iba pang figurang bumubuo ng pamayanang itinutulay ng guro sa kanyang forum, mapaklasrum man o mapadiskusyong kaakibat ang posisyong panlipunan ng guro. Bakit hindi gagamitin ang publikong posisyon ng guro sa pagsisiwalat ng katotohanang nagaganap sa kapaligiran? Ang adikasyon ng historikal na kahilingan sa guro sa nakaraan at kasalukuyang predikamento ng fasismo at neoliberalismo ay pagboto sa referendum ng estado ni Arroyo na nagsisiwalat ng politikal na pagpaslang bilang normal na operasyon ng bansang-estado.

Dito nasasala ang politikal na motibasyon ng akademiko. Sa meta-realidad ng fasismo, sa manifestasyon nito sa politikal na pagpaslang sa edad ng umiigting na krisis pang-estado ni Arroyo, at ng neoliberalismo, hindi ito ang panahon ng pagkimi at pag-endorso. Umiigting ang krisis ng estado at pinaiigting rin ang mas malawakan pang pananahimik at pagsang-ayon na lamang ng mamamayan. Lahat ng posibilidad sa pagbalikwas ng politikal ay ginagamit ng estado sa iba’t ibang antas ng pananahimik at pagsang-ayon. Lahat ay nagiging usaping panlipunan dahil apektado tayo sa kabawasan, sa paraan at lohika ng pagpaslang. Kung gayon, lahat ay politikal. Nakapanig ka na sa estado sa pananahimik at pagsang-ayon. Nakapanig ka sa masang nakikibaka sa pagkilos at pagtuligsa sa pagpaslang, sa paglikha ng kritikal na kapaligiran sa pagtuturo at pag-aaral, sa produksyon ng bagong paradigmatikong sasalungat sa lohika ng fasismo at neoliberalismo ng estado. Ito ang ibang daan patungong Kalimugtong. Narito na sa bukana ng ating mga tahanan at puso, kung hindi man nakapasok na sa ating kusina at tulugan, klasrum at pagawaan, ang eksena ng pagpaslang. Walang ibang panahon!

Para sa fasistang estado, wala nang lilim ang akademya.

27 Agosto 2006

Gillman Heights, Singapore

Singapore Urban Legends (Dagli sa Krisis column)

Unang Bersyon:

Mga nasagap kong balita sa Singapore:

1. Uso pa rin ang pamamalo. May iba’t ibang laki at taba ng yantok na mabibili sa mga lumang tindahan, depende sa laki ng batang papaluin.

2. Hindi pwedeng pag-usapan ang yaman ng pamilyang Lee, ang namumuno sa bansa.

3. Bawal ang chewing gum. Ang gum na maari lamang ibenta sa Singapore ay para sa medikal na pangangailangan.

4. Multikultural ang Singapore—parang 60% Chinese, 25% Malay at 15% Indian--gayong 80% ng nakakulong raw ay Malay Singaporean.

5. 100,000 raw sa tatlong milyong Singaporeans ay nakakulong.

6. May gangs sa Singapore! Karamihan ng nakakulong raw ay gang-related ang krimen.

7. Meritokratikong lipunan ang Singapore. Bata pa lamang ay paratihang na a-upgrade ang matalinong estudyante sa pinakamabuting eskuwelahan sa bawat antas. Ganoon din sa pinakahuling mga estudyante. Kaya raw walang mga tunay na kaibigan rito na aabot hanggang grade school ang pinagsamahan dahil parating naglilipatan ang mga estudyante.

8. Kapag mataba kang bata, inihihiwalay ka kapag recess para mag-ehersisyo at dumaan sa programa hinggil sa tamang pagkain.

9. Mga Filipino raw ang unang nag-landscape ng Singapore bilang garden city. Kaya pala pamilyar ang mga halamang nakatanim sa kalsada.

10. Mga alas-siete sumisikat ang araw kaya kapag gumising ka ng ala-sais ay madilim pa ang paligid.

Bakit hindi ito sinabi sa kontratang sinang-ayunan ko?

Ikalawang Bersyon:

Prior to my teaching at ^&*, my acquaintance of Singapore has been largely to participate in academic conferences. It seems to be a happening place in terms of scholarly exchange. But I would just fly in and fly out for the conference. Glimpses of Singapore were limited to the conference participation.

When I was invited to become a visiting fellow at the #$% Department, my attraction to accept came from the scholarly efficiency and academic reputation of ^&*. Having also taught at the Osaka University of Foreign Studies, I thought I had enough background to interact with foreign students.

It is now my second semester of teaching at ^&*, and it is still a learning grove for me. Associate Professor summed it up in a conversation, teaching is culture-bound. ^&* has a different set-up of student learning—big lectures and smaller tutorials. My teaching experience at the University of the Philippines never prepared me for this set-up. Students there learn in small lectures that also act as tutorial sessions. It may not be the most efficient way of learning but it has its advantages, like a more intimate learning environment, close monitoring of student’s progress, and quick response time to problematic areas, among others.

Leading the lectures here entailed a different set of skills. One had to act “big” in front of a class of 150 or 200 students. It is quite difficult to ask students a question other than those answerable by short responses. It is usually a show of hands that I get students to participate in the lectures. The tutorials too had their own dynamics. Lectures discussed an argument, tutorials explained the finer points of the readings and allowed students to reflect more freely with the connections being made between theory and their own lives.

What I had expected to be a parochial existence in Singapore proved to be wrong. A lot of events happen simultaneously in this small city state—from the art events at Esplanade, to discovering new cuisine in various food outlets, to interesting seminars sponsored at the Art Institute or by various non-governmental organizations. Even at ^&*, I am the one who has to turn down participating in a lot of seminars and colloquia because there are just too many of these happening on campus, frequently at the same time.

Like in most new places I have been too, I bask in the pleasure of discovering something new in the process of exploring Singapore.